Toegegeven. Sinds het lege
nest gaan we steeds meer op Gé en Arie lijken. Al deden we dat al veel langer
als je sommige gezinsleden moet geloven. Maar die haard geeft toch te denken.
Ik zie de schoorsteenveger hier vaker over de vloer dan de meeste van mijn
familieleden, en inmiddels kan ie van mij het dak op! Beetje vage verhalen over
knikken in het rookkanaal en .. wacht ik pak het mailtje er even bij:
“…Mijn dringende advies is dan ook een roterende
schoorsteenkap te plaatsen om er voor te zorgen dat de rook het kanaal sneller
en beter verlaat en om er ook voor te zorgen dit probleem in de toekomst te
voorkomen.” Á €250.
Goh, met een beetje goede
wil zou dit ook zo maar het advies van een longarts kunnen zijn, bedenk ik me
nu .. Maar toen was de schoorsteenveger dus al een aantal keer langs geweest en
dan denk je…zal wel aan het hout liggen, het knettert immers ook de pan uit. Helaas,
de rook slaat in toenemende mate op je luchtwegen en erger nog, want plotseling
begint de haard te gieren. Even veronderstel ik dat het is opgelost, het
obstakel is er uitgevlogen, maar néé, het is een heuse schoorsteenbrand. De
rook verspreidt zich van onder naar boven in het huis. Niet dat ik dat meekrijg overigens
want mijn carpooler staat voor de deur. “Nou doei.. blusze hè”, roep ik nog
geestig.
De omvang van het verhaal
ontgaat me trouwens helemaal een beetje. Maar als de nieuwe schoorsteenkap me vrolijk tegemoet staat te
roteren als ik aan kom fietsen en als ik vlak daarna de foto van de opbrengst
van de brand onder ogen krijg, ja dán pas slaat de schrik me om het hart: Wat ’n mazzel dat
er toch één van ons z’n hersens bij elkaar weet te houden.. Wel jammer dat het
vaak dezelfde is…
“U kunt weer lekker stoken
hoor”, garandeert onze zwartgeblakerde vriend, tot aan de voordeur. Laat
het nou opeens lente worden…
