Zeg, Jozef, zullen we maar gelijk in die stal gaan liggen?
We weten toch allemaal hoe dit verhaal eindigt..
maandag 21 december 2015
Maria is het zat..
Zeg, Jozef, zullen we maar gelijk in die stal gaan liggen?
We weten toch allemaal hoe dit verhaal eindigt..
donderdag 30 juli 2015
"Je gaat het pas zien als je het doorhebt"
“En nú, en nú en nú..? Links? Rechts?”
“Ja, … weet ik veel! Ik denk rechts … dus dan zal het wel
links zijn!”
Het is een ramp. Ik heb geen enkel gevoel voor richting!
Zonder navigatie kom ik nergens, ik zweer het je.
Ik weet nog dat ik, in het TomTomloze tijdperk, bij mijn
zusjes hockeyteam moest invallen. Ze vroegen me niet alleen vanwege mijn
kwaliteiten op het kunstgras, maar ook (vooral) vanwege hun ad hoc behoefte, en
ik woonde in de buurt van desbetreffende club. Ik was er al vaak geweest ..edoch..
nooit gevonden! Toen ik eindelijk doorhad hoe ik het stratenboek moest houden,
was de wedstrijd voorbij, verloren, mijn schuld.
Ik verlaat mij dus tegenwoordig volledig op
spraaknavigatie. Zo niet een, niet nader te noemen, persoon in mijn omgeving.
Die wantrouwt ons apparaat puur en alleen omdat het een vrouwenstem heeft. En
neem het de ongenoemde maar eens kwalijk, na al die jaren met mij in de auto.
En al diezelfde jaren heb ik het gebrek, wat zeg ik:
gemis, als een enorme handicap ervaren.
Maar.. tegenwoordig zie ik het als een zegen! Dit zal ik
even toelichten:
Inzicht:
“Door het ontbreken van inzicht is de wereld een
schatkamer!” Dit zal ik ook even toelichten:
Ging ik vroeger, toen het nog vroor in de winter,
schaatsen op natuurijs, dan kon het gebeuren dat ik plots voor een caféetje
kwam te staan. “Heerlijk, Koek en Zopie”, dacht ik dan en : “Nooit geweten dat
dat café hier (waar eigenlijk?) zat!” Kwam ik dan in de zomer, met de fiets,
bij hetzelfde kroegje uit, maar dan aan de straatkant, dan had ik geen idéé!
Geloofde zelfs niet dat het hetzelfde plekje was.
Dus: "Achter ieder bosje, elke hoek lagen mogelijkheden
(schatten dus) in plaats van zekerheden .."
Vraag me niet hoe en waarom pas nú, maar ik begin
verbanden en/of verbindingen te zien. Zelden kom ik nog voor verrassingen te
staan. En ik vind het jammer. Ik wil bijvoorbeeld helemaal niet weten of er
leven is op een andere planeet. Of op een kaart kijken als we in de bergen
wandelen.
Zolang je iets niet precies weet, is alles nog mogelijk.
Dan gaat je fantasie nog met je op de
loop.
"Je gaat het pas
zien als je het doorhebt" (JC).
Klopt!! En handig misschien bij het voetballen (hockeyen), maar voor de rest … ZONDE!!
maandag 23 maart 2015
dinsdag 17 maart 2015
Het voorjaar en de Symbioot..
Vandaag maar eens lekker aan de grote schoonmaak
begonnen. Het is er tenslotte het weer voor.
Haha.. gewoon met droge ogen getypt. Nou ik mocht het
willen! Geen haar op mijn hoofd die dit zomaar bedenkt, nou ja nú dan, maar eh,
‘t komt even niet uit..
Sinds de cursus Ik en mezelf snap ik toch heel veel meer
van , je raadt het al, mezelf. Ik weet gewoon waarom ik niet van het schoonmaken
ben, waarom het niet bij me past. Het heeft te maken met het inzicht dat ik een
Symbioot ben. Lang verhaal kort, kort door de bocht, heb ik blijkbaar met heel
veel dingen een diepgaande relatie, waardoor ik er één mee word. En geloof me,
het gaat ver.
Zo kon ik vroeger niet gaan slapen voordat ik al mijn 32
poppen onder de wol had gelegd. Vaak met meer tegelijk in één bedje , want al
waren er een hoop wiegjes, ledikantjes en bureaulaatjes voor handen in een
gezin met drie meisjes, 32 bedjes was zelfs
voor mijn moeder te gek. Ik zie nog hoe ik de hoofdjes opzij draaide, zodat het
leek alsof ze lekker op hun zijtje lagen…
Loyaal of sentimenteel, zeg het maar, op het dwangmatige af. Ik
herinner me een chocoladepapegaai in een plasticverpakking, dat leek op een
kooitje. Ik kreeg het van een kinderloos echtpaar uit de buurt. Prachtig vond
ik het en ik keek er uren naar. Nooit opgegeten. Kon het niet over m’n hart
verkrijgen de inmiddels wit uitgeslagen papegaai, van z’n gekleurde velletje te
ontdoen. Toen de vrouw stierf heb ik het nog heel wat jaren extra bewaard.
Datzelfde gevoel heb ik met mijn sieraden. Ik heb er
liefst weinig, want ik kan niet kiezen wat ik draag. Ga ik voor het één dan
mompel ik, ongelogen, een excuus naar het ander en neem ik me voor het morgen
wél te dragen. Ik sloeg echt steil achterover toen mijn zusjes ál hun goud en
edelstenen (wagonladingen vol ..) bij een edelsmid inleverden om er een ander,
natuurlijk heel fraai, sieraad van te laten maken. Perplex was ik.. ál die herinneringen..
Ik was zó terneergeslagen, dat mijn zus een hangertje, waaraan ik
plaatsvervangend was gehecht, eruit heeft gevist en mij cadeau heeft
gedaan. Een mooi gebaar natuurlijk, maar
wanneer moet ik dát nou weer dragen?
Het laat zich raden dat die gehechtheid en loyaliteit
zich ook uitstrekt naar kleding, schoenen, meubels, echtgenoten en kinderen …poeh!!
Nu denk ik, wéét ik eigenlijk gewoon, dat ik ook een band
heb met al het stof (ooit onze huidcellen immers) en de strepen die een gedenkwaardige winterse bui op mijn
ruiten heeft achtergelaten! Dat ik daarom zo blokkeer tijdens de voorjaarsschoonmaak.
Of sla ik nu een beetje door?
donderdag 12 maart 2015
vrijdag 6 maart 2015
donderdag 5 maart 2015
Bird on a wire..bijvoorbeeld
Wat ken ik eigenlijk veel vogels!
En dan bedoel ik niet de soorten, maar de individuen, zeg
maar.
Zo zit er een merelstel in onze achtertuin, hun hele
huwelijk lang al zo’n beetje.
Zomers pikken ze onze resten van de tuintafel ,
etensresten welteverstaan, en s ’winters tikken ze nog net niet op het raam
voor de broodnodige broodkruimels. Ik hou van ze. Zo kreeg ik haast een stuip
toen ik vorig jaar bij de buren, tijdens het voederen van de katten, het
vrouwtje op d’r kop zag drijven in een uit de krachten gegroeide vaas met een
iets te klein laagje water. Voorover gekukeld en met geen mogelijkheid weten te
ontsnappen. Een tragisch lot, ook voor de man. Die zag ik echter daags erna aan
het scharrelen met een vrouwtje. Ik ben er nog niet uit wie het ándere vrouwtje
was, deze of die dooie. Tja, zo goed ken ik ze nou ook weer niet.
Aan te raden was geweest de zeer ondiepe schaal, nog van
onder de kerstboom, bij ons in de tuin. Daarin komt de heer Merel heel
feestelijk elke dag een duikje nemen.
Verder huist er in de buurt een zeer communicatief roodborstje
dat dicht om mij heen hipt tijdens het grasmaaien. (ik, niet hij). Hij kijkt me
aan met een scheef koppie en dan lijkt het alsof hij heel goed luistert naar de onbenulligheden die ik
in zijn oor fluister, wou ik bijna schrijven, maar dat zou overdreven zijn en
bezijden de waarheid. Maar toch! Nou wil ik niet zover gaan te zeggen dat ik om
die reden het gras vaker maai dan strikt noodzakelijk, maar gezellig is het wel
. Bovendien vergezelt hij mij ook bij het harken van de bladeren.
Laatst, tijdens een meditatief moment in de natuur, nam
een aalscholver plaats op een paal, net boven het wateroppervlak (als een paal
boven water.. hmm..) en spreidde zijn natte vleugels in het zonnetje. Zo stil
zat ie, zo helemaal in het nu. Ik voelde direct een connectie.
Eindeloos zaten we daar. Ik zal m niet gauw vergeten.
Als klap op de vuurpijl hoorde ik vanochtend vroeg, in
alle stilte een hol en vérdragend getik. Dreunend en regelmatig. In mijn pyjama
en met aan mijn voeten, oh horror, de
Uggs van mijn wereldreizende dochter, (waarin ik normaalgesproken niet dood
gevonden wil worden, maar als sloffen zijn ze wel héél lekker warm..) sloop ik
mijn oren achterna, net zolang tot ik hem had gevonden, die bonte Woodpecker.
Ontroerd heb ik net zolang staan kijken tot ik het, ondanks
de Uggs, zo koud kreeg dat ik de nieuwe buurvrouw met nog nieuwere baby af
moest poeieren nog voor ze de specht gespot had.
Ik maakte me wel even zorgen. Een specht in een boom die net
zo oud is als lang, wat zegt dat over die boom en wat zijn de consequenties op de langere termijn.
Nou ja, dan heb ik verder kennis aan een hoop eksters,
die mij minder bekoren en duiven, waaronder een schattig tortelpaartje, dat, o
jee … as we speak, mijn luchtende dekbed
onder zit te schijten… ok doei!!
woensdag 4 maart 2015
donderdag 26 februari 2015
maandag 23 februari 2015
maandag 16 februari 2015
Dislike
Het voelt. .laten we zeggen..uh..gewoon...tegennatuurlijk.
En óók zo zielig voor de kat#wieiserbangervoordestofzuiger
zaterdag 14 februari 2015
Zelf bedacht
Als gulzige tongen uit de hel likken de vlammen zich een weg door de schoorsteen.
De hemel tegemoet !!
woensdag 11 februari 2015
vrijdag 6 februari 2015
Over inzichten gesproken.
Blijkt dat ik diep van binnen een hippie ben
Verwarrend..of toch op z'n minst verrassend. .
Verwarrend..of toch op z'n minst verrassend. .
woensdag 4 februari 2015
maandag 2 februari 2015
donderdag 29 januari 2015
Nog 11 nachtjes slapen
.... voor Dorrits avontuur begint.
Familie deelt dikke pakkerds uit@afscheidsdinertje bij me zussie.
zaterdag 24 januari 2015
Zo'n dag..
Nog even snel
boodschappen doen, denk ik, voordat het feest losbarst. Getver, wat allejezus
koud man!! Krabben! Tuurlijk… voorruit, achterruit, zó klaar. Gaan met die
banaan. Nou… nog even de binnenkant. Ken je dat: al die schilfers ijs op je broek en, erger,
dat ze zo geniepig langs je pols je mouw in glijden? Als ik érgens een hekel
aan heb… Ah: Patroon detected. Ik heb
nu een keuze: me volledig laten gaan in slachtofferschap óf gewoon denken, ‘tis maar water…!!’ Ok, dat
laatste, maar inmiddels wel als een
ijspegel achter het stuur.
Stúúr… Ook zo wat. Heb
ik, volledig uit de goedheid van mijn hart, oma’s Toyota ingeleverd en me het
Peugeootje toegeëigend, (vrijgekomen na de komst van een flinke, zichzelf
besturende leasebak; slechts bestemd voor degene die de bijbehorende pecunia
verzorgt natuurlijk), blijkt de P. niet alleen vanbinnen nog harder te
bevriezen dan vanbuiten ..nee.. hij heeft ook geen stuurbekrachtiging. Holy shit. En ’t is
geen automaat natuurlijk. Dat is lastig appels eten achter het stuur. (Waarbij van
dat akelige sap óók al je onderarmen bevochtigt). Dat is voorlopig het enige
dat ik erover kwijt wil. Er mocht eens gedacht worden dat ik me slachtoffer
voel …
Op de parkeerplaats
weet ik, wegens positieve mindset en dito uitstraling, weliswaar het laatste
parkeerplekje te veroveren, maar moet, vanwege de omvang ervan, het vehikel aan
de passagierszijde verlaten. Hetgeen vanwege míjn tegenwoordige omvang nog
minder aangenaam is dan het klinkt.
Heb natuurlijk geen los
parkeergeld en sta mezelf in de fikse
rij, teneinde mijn papiergeld stuk te slaan, krampachtig in het hier en nu te houden.
Bij de winkelwagens blijkt mijn o zo handige muntje van mijn sleutelbos verschwunden..
en omdat er tussen het wisselgeld geen 50 cent zit sluit ik maar weer aan bij
eerdergenoemde rij.
Nou kan ik nog meer
aandoenlijk sneue aanvullingen doen, op het gebrek aan aanvulling in de
schappen bijvoorbeeld, maar ik denk dat ik een aardig beeld heb geschapen.
Kom ik zwaarbeladen aan
bij de auto.. wat denk je? Krabben. Vanbinnen en vanbuiten…
Zo’n dag dus…
(Ik had het kunnen
weten, toen Federer er ‘s ochtends vroeg uitvloog.
Gelukkig zit Nadal er
nog in… dat houdt me op de been).
P.S. Dat was gisteren…
word ik vandaag wakker… sneeuw.
donderdag 22 januari 2015
woensdag 21 januari 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)