“Hoe zou het zijn met de aalscholver in Tamariú?” Ik stel
de vraag hardop als ik wakker word en ik moet er zelf om lachen. (Ik lach nogal
vaak en ook erg hard om mezelf. Had ik dat al eens eerder beweerd?) Meteen
erachteraan denk ik opeens: “Lachen is gezond, hahaha!”
Dat zei mijn vader altijd. Echt altijd, tenminste drie
keer per week in elk geval, in het kader van de kracht van de herhaling . Als
puber verging mij dan de lust tot lachen, maar nu zie ik er de humor wel van
in. Vandaag zéker, want ik had er in geen tijden aan gedacht. Net zo min als
aan die aalscholver dus.. die kwam zo maar ineens mijn brein induiken. Het was
en hopelijk is, een enorm bezige aalscholver, type ADHD. In de azuurblauwe baai
aan de Costa Brava, zomaar tussen de vroege zwemmers door, zocht hij aan de rand van de vloedlijn zijn visjes uit. Zo
op het oog met nauwgezette precisie. Wel bleef hij soms zo lang onder water dat
ik hem allang weer was vergeten, tot ik
hem plotseling in het vizier van mijn duikbril kreeg, op nog geen meter van
mijn blote benen. Goed voor een hartverzakking, want erg vertederend
natuurlijk, maar wel een beetje afstand houden graag!
Gek dat ik aan ‘m moet denken, zo opeens. Hij kleurt ook de missie van mijn fietstocht
die ik van plan ben te maken: “’ns kijken of ik wat aalscholvers zie, onderweg.”
En daar baal ik een beetje van. De
oorspronkelijke missie was namelijk géén missie. Meer iets van lekker langzaam
fietsen en tóch ergens komen.
Ik kan dat niet goed hoor, zomaar wat freewheelen, vraag
maar aan m’n zusters. - ”Daar gaat ze
weer, die kleine klapkuit”- Onbewust
daag ik mezelf uit, stel ik doelen en bereken ik de haalbaarheid in km/uur. Om
vervolgens druipend van het zweet een dorp binnen te rijden zonder dat iemand
mij met bloemen en blazoengeschal binnenhaalt. Daar sta ik dan hijgend aan de
kade een banaantje weg te happen, te bezweet en rillerig om op een terrasje te
gaan zitten. Er zit niets anders op dan zo snel mogelijk de terugweg te
aanvaarden, nog harder trappend vanwege het risico een koudje te vatten met die
doorweekte outfit zo klam om het lijf.
Die tijden zijn voorbij had ik mezelf voorgehouden. Vanaf
vandaag is het nog alleen maar genieten. Dat is nog niet eenvoudig. Oude
gewoontes sterven lastig (vrij vertaald). Dus schakel ik nog maar eens heel
bewust terug en glimlach wat verontschuldigend naar tegemoetkomende
collegae: “Ik fiets voor m’n lol, geen
missie inderdaad, genieten joh!” Maar het went, ik kan niet anders zeggen. Wat
je al niet ziet onderweg. Even heb ik een ongemakkelijk moment; ik zie een
aalscholver. Zal ik nou kijken of niet? Ik besluit dat het een heel andere is
dan de Catalaanse, dus… Ik bekijk hem
met dezelfde vertedering, dat wel, en ook hij duikt voortdurend onder water. Op
een gegeven moment blijft hij zó lang onder…ik zie hem maar niet opduiken, één
minuut time ik op m’n klokje , anderhalf…bijna twee…ik krijg het er benauwd van
en als ik hem plotseling weer zie begrijp ik waarom; bijna twee minuten mijn
adem ingehouden. Uit pure loyaliteit.. das niet misselijk..
Geen missie, wel een prestatie! Ik lach heel hard om
mezelf, gezond toch!
