#tweeëneenhalfuuropdebaan#voordelol
maandag 23 maart 2015
dinsdag 17 maart 2015
Het voorjaar en de Symbioot..
Vandaag maar eens lekker aan de grote schoonmaak
begonnen. Het is er tenslotte het weer voor.
Haha.. gewoon met droge ogen getypt. Nou ik mocht het
willen! Geen haar op mijn hoofd die dit zomaar bedenkt, nou ja nú dan, maar eh,
‘t komt even niet uit..
Sinds de cursus Ik en mezelf snap ik toch heel veel meer
van , je raadt het al, mezelf. Ik weet gewoon waarom ik niet van het schoonmaken
ben, waarom het niet bij me past. Het heeft te maken met het inzicht dat ik een
Symbioot ben. Lang verhaal kort, kort door de bocht, heb ik blijkbaar met heel
veel dingen een diepgaande relatie, waardoor ik er één mee word. En geloof me,
het gaat ver.
Zo kon ik vroeger niet gaan slapen voordat ik al mijn 32
poppen onder de wol had gelegd. Vaak met meer tegelijk in één bedje , want al
waren er een hoop wiegjes, ledikantjes en bureaulaatjes voor handen in een
gezin met drie meisjes, 32 bedjes was zelfs
voor mijn moeder te gek. Ik zie nog hoe ik de hoofdjes opzij draaide, zodat het
leek alsof ze lekker op hun zijtje lagen…
Loyaal of sentimenteel, zeg het maar, op het dwangmatige af. Ik
herinner me een chocoladepapegaai in een plasticverpakking, dat leek op een
kooitje. Ik kreeg het van een kinderloos echtpaar uit de buurt. Prachtig vond
ik het en ik keek er uren naar. Nooit opgegeten. Kon het niet over m’n hart
verkrijgen de inmiddels wit uitgeslagen papegaai, van z’n gekleurde velletje te
ontdoen. Toen de vrouw stierf heb ik het nog heel wat jaren extra bewaard.
Datzelfde gevoel heb ik met mijn sieraden. Ik heb er
liefst weinig, want ik kan niet kiezen wat ik draag. Ga ik voor het één dan
mompel ik, ongelogen, een excuus naar het ander en neem ik me voor het morgen
wél te dragen. Ik sloeg echt steil achterover toen mijn zusjes ál hun goud en
edelstenen (wagonladingen vol ..) bij een edelsmid inleverden om er een ander,
natuurlijk heel fraai, sieraad van te laten maken. Perplex was ik.. ál die herinneringen..
Ik was zó terneergeslagen, dat mijn zus een hangertje, waaraan ik
plaatsvervangend was gehecht, eruit heeft gevist en mij cadeau heeft
gedaan. Een mooi gebaar natuurlijk, maar
wanneer moet ik dát nou weer dragen?
Het laat zich raden dat die gehechtheid en loyaliteit
zich ook uitstrekt naar kleding, schoenen, meubels, echtgenoten en kinderen …poeh!!
Nu denk ik, wéét ik eigenlijk gewoon, dat ik ook een band
heb met al het stof (ooit onze huidcellen immers) en de strepen die een gedenkwaardige winterse bui op mijn
ruiten heeft achtergelaten! Dat ik daarom zo blokkeer tijdens de voorjaarsschoonmaak.
Of sla ik nu een beetje door?
donderdag 12 maart 2015
vrijdag 6 maart 2015
donderdag 5 maart 2015
Bird on a wire..bijvoorbeeld
Wat ken ik eigenlijk veel vogels!
En dan bedoel ik niet de soorten, maar de individuen, zeg
maar.
Zo zit er een merelstel in onze achtertuin, hun hele
huwelijk lang al zo’n beetje.
Zomers pikken ze onze resten van de tuintafel ,
etensresten welteverstaan, en s ’winters tikken ze nog net niet op het raam
voor de broodnodige broodkruimels. Ik hou van ze. Zo kreeg ik haast een stuip
toen ik vorig jaar bij de buren, tijdens het voederen van de katten, het
vrouwtje op d’r kop zag drijven in een uit de krachten gegroeide vaas met een
iets te klein laagje water. Voorover gekukeld en met geen mogelijkheid weten te
ontsnappen. Een tragisch lot, ook voor de man. Die zag ik echter daags erna aan
het scharrelen met een vrouwtje. Ik ben er nog niet uit wie het ándere vrouwtje
was, deze of die dooie. Tja, zo goed ken ik ze nou ook weer niet.
Aan te raden was geweest de zeer ondiepe schaal, nog van
onder de kerstboom, bij ons in de tuin. Daarin komt de heer Merel heel
feestelijk elke dag een duikje nemen.
Verder huist er in de buurt een zeer communicatief roodborstje
dat dicht om mij heen hipt tijdens het grasmaaien. (ik, niet hij). Hij kijkt me
aan met een scheef koppie en dan lijkt het alsof hij heel goed luistert naar de onbenulligheden die ik
in zijn oor fluister, wou ik bijna schrijven, maar dat zou overdreven zijn en
bezijden de waarheid. Maar toch! Nou wil ik niet zover gaan te zeggen dat ik om
die reden het gras vaker maai dan strikt noodzakelijk, maar gezellig is het wel
. Bovendien vergezelt hij mij ook bij het harken van de bladeren.
Laatst, tijdens een meditatief moment in de natuur, nam
een aalscholver plaats op een paal, net boven het wateroppervlak (als een paal
boven water.. hmm..) en spreidde zijn natte vleugels in het zonnetje. Zo stil
zat ie, zo helemaal in het nu. Ik voelde direct een connectie.
Eindeloos zaten we daar. Ik zal m niet gauw vergeten.
Als klap op de vuurpijl hoorde ik vanochtend vroeg, in
alle stilte een hol en vérdragend getik. Dreunend en regelmatig. In mijn pyjama
en met aan mijn voeten, oh horror, de
Uggs van mijn wereldreizende dochter, (waarin ik normaalgesproken niet dood
gevonden wil worden, maar als sloffen zijn ze wel héél lekker warm..) sloop ik
mijn oren achterna, net zolang tot ik hem had gevonden, die bonte Woodpecker.
Ontroerd heb ik net zolang staan kijken tot ik het, ondanks
de Uggs, zo koud kreeg dat ik de nieuwe buurvrouw met nog nieuwere baby af
moest poeieren nog voor ze de specht gespot had.
Ik maakte me wel even zorgen. Een specht in een boom die net
zo oud is als lang, wat zegt dat over die boom en wat zijn de consequenties op de langere termijn.
Nou ja, dan heb ik verder kennis aan een hoop eksters,
die mij minder bekoren en duiven, waaronder een schattig tortelpaartje, dat, o
jee … as we speak, mijn luchtende dekbed
onder zit te schijten… ok doei!!
woensdag 4 maart 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)