... en waar zonder Jaime?

 Wat als de ijsheiligen in Nederland hun naamdag gewoon een maandje opschuiven, maar wij al lekker op vakantie mogen. Hoe groot is dan de voorpret?

Ik word gewoon euforisch. Met glinsterende ogen wijs ik m’n  jongste zoon op de lege bloembakken: “Kijk, die hoef je drie weken lang géén water te geven.

“Check”, streept hij aan op zijn lijstje, de goede, achterblijvende  ziel. Sinds de vorige blogjes noemt hij zichzelf The son who was not meant to be, wat toch even een raar gevoel geeft, al weet ik dat hij weet….  hij dóet het erom, the bastard… 

We gaan op avontuur in het Spaanse binnenland, de Sierra de Gredos. Zee en strand lever ik met gemak in, maar zon is de noodzakelijke stabiele factor. Het blijft tenslotte Spanje en bovendien juni. Dus krijgt de zonnebrandolie een ereplekje in de reistas. God zegen de greep in m’n klerenkast naar een dikke trui, die ik er op het laatste moment in gooi… 

Mijn hemel  ¡Que frio!

Scène: In de auto op weg naar een prachtige bergwandeling.

Tekst : “Schat, het regent.. waar had je de regenjassen ook al weer?”

Regenjassen? Als die in de bagage hadden gezeten dan had hij ze alláng gevonden, want de rest van de inhoud hangt in laagjes rond ons lichaam…brr..

Nou ben ik in staat een ode aan de plastic poncho te geven, zo heerlijk zijn ze, maar ik volsta met de vermelding dat ik iedereen, die 25 jaar getrouwd is of zo, er een stapeltje cadeau doe, in bonte kleuren, want dáár word je vrolijk van, juist als het regent. 
 

Waar ik minder vrolijk van word tijdens de wandeling is dat we er na 7 kilometer en 4 kilo kersen (wow!) achter komen dat we de portemonnee op de  achterbank van de auto hebben laten liggen met een briefje er op: “Kijk, hier ligt ons vakantiegeld, ¡por favor, no lo toque!”
 

Ja, dan zetten we het op een lopen, langs de weg dit keer, want geen tijd meer voor romantiek. Stromende regen inmiddels en puffertje heet onder al dat plastic, want tijd om me de bagage van het lijf te rukken is er niet meer. Ik spreek mezelf heel Mindfull toe: “Eens zal je erom lachen..”.

Ik voel de kersen langzaam omhoog komen en dán: Daar heb je ‘m weer. De behulpzame Spanjaard.

Binnen een confronterende 5 minuten stap ik uit zijn auto, sla ik de haren van zijn opdringerige labradoedel van m’n vochtige poncho en zie ik tot mijn opluchting dat de portemonnee er nog net zo bij ligt als we ‘m hadden achtergelaten.

 
¡Muchisimas gracias, Jaime.. en de rest van de Spanjaarden.

Waar zouden we zijn zonder Alicia?

Oei, voor het eerst in 24 jaar weer aan elkaar overgeleverd...

Anders dan de vorige berichtjes misschien doen vermoeden zijn onze kinderen namelijk al 24, 23, 20 en 18 jaar en zitten in vakantietijd echt niet op hun ouders te wachten.

Op Rotterdam airport is het nog een beetje aftasten (figuurlijk, red.), maar eenmaal geland in Madrid (o ja, de reis gaat naar Spanje ¿sorpresa?) is dat gevoel geheel wederzijds. Want wat is er fijner dan  samen een week of drie vertoeven op het Iberisch schiereiland? 

Precies op het moment dat de receptionist van ons hotel zijn behulpzame gezicht opzet inzake de metro naar het centrum, verschijnt daar Alicia. Dat is nog niet zo’n gek gekozen formulering, want oprecht een engel.

Leeftijd? Niet te peilen, maar niet ouder dan 67. Ze werkt immers ergens in het hotel, al zegt dat niks in Spanje. Als je daar al een baantje hebt, kun je dat maar beter de rest van je leven zien te houden. Sea lo que sea, ze gaat ons de weg wijzen. 

Ons Spaans aan de balie moet een overweldigende indruk op haar gemaakt hebben, want ze doet geen enkele moeite om het tempo van haar geratel aan onze bleke neuzen aan te passen. Dus volgen wij de grote lijn in haar verhaal die ons in no-tiempo in het centrum doet belanden. Dan zijn we óók voor de rest van ons verblijf voorzien van metrokaartjes én op de hoogte van de bestemmingen van alle gele, rode, blauwe en groene lijnen. Bovendien kunnen we in de toekomst bij verscheidene van haar primos y sobrinos logeren, mét die van ons, desnoods… 

Alle gekheid op een stokje.. wat een schat is die Alicia. Gewoon lief. Niks aan toe te voegen. Nooit meer gezien, ook prima, maar ons verblijf begint vrolijk en met een hoop tijdwinst. 

Natuurlijk heb je dit soort mensen overal en hoor je me echt niet zeggen dat álle Spanjaarden zo zijn. Maar het voordeel van behulpzame Spanjaarden is wél dat ze in Spanje wonen. Daarom ben ik zo blij met ze.

Het leven volgens Sophie

Na mijn blogje van gisteren kreeg ik het volgende commentaar van Sophie:

"...en dat je oudste dochter dan zo reageert: "(zucht) Had je dat niet even met mij kunnen overleggen?"

Dat zei ze echt, het mormel, toen ze mij in Spanje, met een beginnend buikje bedenkelijk naar de kledingkast zag staren. Al mijn zwangerschapskleren had ik immers de deur uitgedaan. "Je hebt toch niet weer een baby in je buik?" was trouwens de vraag die er aan vooraf ging. Dit alles leidde tot een verhaaltje ik ooit eens schreef en dat ik jullie niet wil onthouden:

Zal ik je eens vertellen hoe verschrikkelijk het is om het oudste kind te zijn? 

Stel je eens voor: je wordt geboren en al je familieleden sloven zich uit. De ene opa bouwt een wieg, de andere oma opent een bankrekening. Gordijntjes genaaid, truitjes gebreid en iedereen wil je te logeren hebben. Altijd en overal kijkt iedereen naar jou. Vooral als je heel schattig bent, of heel bijdehand en de hele dag door praat.

Denk je in dat je net kan lopen en in de dierentuin heel hard “Krakkebil” roept, omdat krokodil best een moeilijk woord is als je net een jaar bent. En dat dan iedereen over de grond rolt van het lachen.

Soms voel je je alleen en rammel je, met je stevige knuisten rond de spijlen, aan het schoolhek omdat de kindjes spelen en jij niet!! Tijd voor een broertje denken je ouders dan. Nou dat valt dus tegen.

Het lijkt wel of iedereen ineens voor hém komt. Is hij nou zó aantrekkelijk? Hij kan ook janken hoor! “Hallooo …” , weinig mensen van wie je nog lang de aandacht kan vasthouden als ze hém eenmaal in het vizier hebben.

Tjee, er komt er nog één, een zusje deze keer. Goh, wat lijkt ze op je. Tja, gelukkig ben jij nog wel de baas natuurlijk, maar het schattige is er af, dat blijkt al gauw. Want je moeder is te moe om met je te spelen als die twee kleintjes ‘s middags slapen. Wordt ze verdorie nog boos ook als je je, voor de zoveelste keer, in je eentje moet vermaken en per ongeluk een doos met knikkers op het parket laat kletteren tijdens haar middagdutje...

Je vader is ook lekker bezig. Is ie aan het filmen of fotograferen dan duwt hij je gewoon hardhandig aan de kant want: “Broer en zus zijn nú aan de beurt, schat.”

Verrassing! Er komt er nog één! Niet weer hè?

Had dan niemand éven kunnen vragen of jij dat wel zag zitten???

 

 

P.S. Inmiddels is ze erg dol op haar broers en zusje

 

 

Ongelofelijk avontuur

Hoe leuk is dat zeg, een Blog...

Als je zoals ik een dromer bent, dan beleef je nog eens wat. Je laat je fantasie de vrije loop en hop, voor je het weet zit je midden in een avontuur waarvan je zelf ook nog eens de (goede) afloop mag bedenken.
Ik hou daarvan, hoe absurder hoe beter. Daarom ben ik ook gek op cabaretiers met eindeloze verhalen, die nergens overgaan. En verheug ik me op zo'n voorstelling van de moppenverteller, waarvan ik de naam even ben vergeten, die gisteren in De Wereld Draait Door was... Een uur lang suffe moppen, heerlijk...

Maar soms is de werkelijkheid nog veel ongelofelijker.

Stel je hebt drie kinderen, de jongste nog geen 9 maanden. Je man komt thuis en zegt: "Schat, ik ga in Spanje werken, niet in Barcelona of zo, maar zo'n beetje nét niet in Afrika zeg maar, ga je mee?"
Dat jij dan zegt: "Tuurlijk joh, Spanje, daar ben ik nog nooit geweest, leuk!!"

Ja, dat is dus het begin van een avontuur . Er komt nogal wat op je bordje te liggen, maar gelukkig werk je niet, dus in plaats van de hele rotzooi aan allerlei instanties over te laten doe je alles lekker zelf. Daarnaast volg je een snelcursus Spaans en neem je aandelen in Delial, want je kinderen zijn op het rode af blond. Je man zit intussen een maandlang in een klooster zijn eigen Spaanse werkwoorden te vervoegen en vertrekt daarna om de klip klap zuidwaarts. Zelf mag je ook een keer mee om een huis uit te zoeken. Het gaat lekker.

Op een eenzame avond, een week voor de verhuizing (hij maakt kennis met zijn toekomstige collega's op de Feria in Sevilla) zak je wel erg uitgeput op de bank... Je krijgt een ingeving: "Als ik nu nog even een "clearbluetje" doe, dan kan ik dát van de lijst strepen". Met de baby op de arm,sta je op de uitslag te wachten en laat het arme wicht haast vallen als er een dikke plus in beeld verschijnt... "Schat, ja met mij, hou je vast...we krijgen er nog één!"

Eenmaal op de hotelkamer drinkt hij een hele fles sherry leeg... en dan wás ie al op de Feria geweest...

Misschien klinkt het nog niet eens zo ongelofelijk, maar geloof me, dat was het op dat moment écht... Ik kon het niet geloven in elk geval...

 

De schone was buiten hangen

Al tijden geleden heb ik dit Blog aangemaakt, maar er nog geen letter op geschreven...
Zal het er nu toch van komen?
Spanje en andere dromen heb ik het genoemd, omdat ik hou van Spanje, maar vooral van dromen.
Het is heerlijk om te schrijven, als je daar de tijd voor hebt. Al is het soms nog inspirerender als je er juist géén tijd voor hebt. Klinkt filosofisch, maar is logisch. In een druk bestaan tussendoor even de tijd nemen om je gedachten te formuleren voelt achteraf net zo opgeruimd in je hoofd als de schone was in de kast. Dat vind ik mooi klinken, al heb ik doorgaans niet zo heel veel gevoel bij schone was.

Maar schone was en Spanje gecombineerd, brengt mij plotseling terug in de tijd. Naar toen wij nog in Spanje woonden. Wassen op zich was al een uitdaging vanwege de door de ratten aangevreten elektriciteitsdraden die zeer oppervlakkig onder de grond liepen. De machine aanraken vereiste  schoeisel van kunststoffige aard.
We hadden vier kinderen (hebben we nog trouwens) tussen de 0 en de 6 jaar (dát is nu heel anders) en dat leidt zelfs in zonovergoten gebieden dagelijks tot serieus te nemen hoeveelheden wasgoed.
Ik vond het getuigen van het echte buitenleven om met de wasmand op mijn heup de zon tegemoet te lopen om de rompertjes op te hangen. Eerlijkheid gebiedt mij toe te voegen dat ik dit alleen in het weekend deed want door de week trok onze geliefde Esperanza dit karweitje naar zich toe, hetgeen ook verklaart waarom ik er zoveel plezier aan beleefde.
Het punt dat ik wil maken is dat  du moment dat ik het laatste kledingstuk op de lijn knijperde, het eerste alweer droog was, geurend naar lange Andalusische zomerdagen. Reden waarom ik geen droger wilde (naast het feit dat je de hele ochtend geen koffie zou kunnen drinken omdat het gebruik van twee elektrische apparaten tegelijk onmiddellijk kortsluiting gaf )  Wat een gelukkige tijd...

Wie had dat gedacht , dat ik in mijn eerste berichtje zou dromen over schone was in Spanje. Toegegeven, mijn hoofd is opgeschoond... nu nog de was...