Vét clichématig jagen de herfstbladeren in kringen voor
me uit over de weg. Huiveringwekkend indrukwekkend. Ik word er een beetje melancholisch van, zoals
ik zo vaak heb bij natuurverschijnselen,
maar het heeft ook te maken met mijn missie.
Ik ben op weg naar een zorgboerderij. Da’s lang geleden,
mijn bezoekjes aan een zorgboerderij. Die zijn slechts terug te vinden onder
het –nog te schrijven- hoofdje ‘Toen het
leven nog ZIN. was’.
Ik ben er een beetje opgewonden van. Zou het nog altijd…? Ja hoor! Zodra ik het erf
opdraai, zie ik ze al bezig. De hulpboeren. Mensen met een hulpvraag die helpen
op een boerderij. Voor wie het leven inhoud heeft omdat ze verantwoordelijk
zijn. Voor het voederen van het vee, het
snoeiwerk of de moestuin. Ik heb zo’n ongelofelijk positief gevoel bij deze
mensen en zo mogelijk nog meer bij hun begeleiders, bij het hele concept
eigenlijk. De wereld zoals die bedoeld is… of bekijk ik het nou iets te
romantisch?
Je hebt er jonge mensen die het niet gemakkelijk vinden
om contact te leggen, maar die weten dat goedendag zeggen er nu eenmaal bij
hoort. Anderen tackelen de eerste de beste bezoeker en leggen, stralend van
levenslust, hun hele ziel en zaligheid bloot.
Plotseling schiet me een voorval te binnen van toen ik, ten
tijde van ZIN., met een collega een project leidde op een zorgboerderij. Eén van
de hulpboeren, een ‘geen blad voor de mond nemend typetje’ met het syndroom van
Down, raakte maar niet uitgepraat over wat voor ’n stadse meisjes wij wel niet
waren! Zo hadden we ‘geeneens geen’ eigen kaplaarzen, of een overall!
Waar zij aan het einde van de dag nog blaakte van de
energie, kon je ons zo ongeveer opvegen, na alle verantwoordelijkheden betreffende
het project. Toen we tevreden evaluerend terug naar de kantine slenterden, stond
ze al te zwaaien en schreeuwde ons van verre toe: “Hé, meiden jullie veters
zitten los!!”
Een beetje bedremmeld keken we naar onze voeten waaraan
nog altijd de geleende kaplaarzen prijkten!! Onze vriendin rolde over de grond
van het lachen en voegde ons toe, “Nou.. jullie zijn ook niet meer
helemaal Up to date…”
Romantisch, melancholisch, noem het maar, ik vind het
heerlijk om weer eens in zo’n omgeving rond te
lopen. Zou je gewoon eens moeten doen, al was het maar voor de biologische
courgettesoep …
