Verlichtend pad

Nou vinden we Bilbao al een overweldigende ervaring, want het Guggenheim (aanrader, red.), maar ook gewoon zo …eh… Spaans. Ongelofelijk, we voelen ons, toch op 1000 kilometer afstand van waar we ooit woonden, meteen weer thuis. De tapas mogen hier dan Pintxos heten, we laten ze ons er niet minder om smaken in het, niet alleen in Bilbao maar ook vér daarbuiten wereldberoemde, café Bilbao. Het aanbod is zo gevarieerd dat we er uren naar staan te koekeloeren. En wat doe je als je niet kan kiezen….ja, dan probeer je ze allemaal! 
 

En wat een gastvrijheid. Als we tussen de middag in een eenvoudig restaurant neerstrijken, blijkt het beloofde wijntje bij het menu del día een hele fles te zijn, en dan hebben al twee biertjes op, om half drie s’ middags.. Van het Museo de Bellas Artes, na de lunch, kan ik me gek genoeg niet veel meer herinneren… arte muy bella…sowieso.  

 

Maar dan … óp naar de Picos de Europa. Nu spraken de kalkstenen pieken op de plaatjes al tot de verbeelding, maar méns, je moet het meemaken! We arriveren in een dorp waarvan ik de naam angstvallig geheim houd, want voor je het weet  wordt het een Nederlandse of, erger, Gooische enclave. Als ik niet beter wist zou ik zweren dat we ons op de geboortegrond van Peter en Heidi bevinden. De tijd heeft hier stilgestaan en ik ben achteraf blij dat we deze eenvoudige herberg gebookingpuntcomd hebben, zodat alles ook helemaal klopt. Ik raak even schrijfkrampachtig, als toen sprakeloos merk ik … Ik kijk en snuif: ”Puur geluk”. Met de nadruk op zowel puur (gras en koeienstront) als geluk (vervulling). Al zou ik eigenlijk moeten zeggen innerlijke rust, maar dat weet ik dan nog niet.  
 

Hier is het niet moeilijk om Verlicht te raken. Hier komt alles bij elkaar. We genieten van iedere stap tijdens onze bergwandelingen en twijfelen er geen moment aan of we onze bestemming zullen bereiken. Nou, eerlijk gezegd verdwalen we wel een paar keer flink in el medio de nada, zonder ook maar een hond tegen te komen. Ook dat is niet waar. We spotten er één (hond) met de verrekijker, opgewonden want zeker wetend dat het een wolf is… tot we ook de eigenaar in beeld krijgen. Maar spiritueel gezien zijn we goed bezig.  

Het is in alle opzichten een onvergetelijk, tevens onbeschrijfelijk (zucht) pad dat we afleggen tijdens ons vierdaags verblijf in de Picos. Ik zou haast zeggen een spoedcursus Verlichting. Laat ik nou net híer dat boek lezen. Toeval??

 

 

 

Sukkel

Het is sappelen. Dat komt zomaar in mijn hoofd op. Waarschijnlijk klopt het. Sappelen betekent immers ploeteren. ‘Om het hoofd boven water te houden’ wordt er bij sommige definities toegevoegd, maar dat gaat me te ver, alhoewel… 

 

Hoeveel extra plezier beleef ik aan mijn bestaan door het lezen van boeken die mij bij de haren uit het verleden slepen, de toekomst buiten de deur houden en mij nog slechts in het Nu plaatsen. Op weg naar Verlichting, al klinkt me dat alweer veel te toekomstgericht  in de oren. Dus ja… 

 

In de natuur, tijdens het wandelen, ben ik al bijna een verlicht persoon. Vrij van gedachten sta ik opgewekt in mijn blije eierenstand en is geen berg te hoog. Letterlijk ook, want niet te stuiten en geen centje pijn omdat ik ook ánders tegen vermoeidheid en ongemak aan kan kijken. Bovendien vertrouw ik op mijn zelf genezende vermogen. Dit is pas leven toch? Ik neem me voor dat bij thuiskomst, terug in de harde werkelijkheid, vol te houden. Of kan dat niet? Is dat opnieuw invullinggeven aan wat er nog moet komen? Moet ik gewoon denken ‘we zien wel’. Och heer, denken, dat moet ik al helemaal niet doen. En hoe hard is die werkelijkheid eigenlijk? 

 

Onderdeel van die werkelijkheid is sport. Heerlijk ontspannend en even los van welke gedachte dan ook. Tot ik wedstrijden ga spelen. Mijn ego beleeft hoogtijdagen. Die pakt me stevig aan en laat geen spaan heel van mij als sporter en ook als mens. Ik weet wat me te doen staat en raap mezelf bij elkaar. Ik word toeschouwer, bewust, zonder oordeel en ja, een blij ei natuurlijk. Vervolgens verlies ik onnodig en vind het niet eens erg. Tot even later mijn fanatisme me hoofdschuddend in de ogen kijkt…. Focus?? Spelplan?? 

 

Nieuwe rondes nieuwe kansen. Lekker dubbelpartijtje en het gaat best goed. Na vier games schiet het bij de tegenstander in het bovenbeen. Gedachten aan opgave en spoedige winst schieten door m’n hoofd, ik zal het niet ontkennen. Ja zeg, het giet van de regen en Bertha’s staart zwiept ons om de oren. Maar voordat ik het weet bied ik mijn diensten aan om haar zelfhelende vermogen te vergroten. Met als gevolg genezing, een drie uur durende driesetter, drie keer van de baan af vanwege wolkbreuken en natuurlijk verliezen…

 

‘SUKKEL!’ is het onbarmhartige oordeel van de thuisblijvers, maar ja wat moet je.. 

 

Als nog lang niet verlicht blij ei verkeer ik in staat van verwarring, maar dat had je waarschijnlijk al begrepen..?! Sappelen dus; ploeteren om het hoofd boven water te houden. Zeker als het zo regent.