Ik associeer ziekzijn altijd met tennis. Dat komt
natuurlijk omdat ik de laatste paar jaar altijd griep krijg tijdens de Australian
Open. Hele dagen breng ik snuitend door rond de zonovergoten tennisbanen van
Melbourne die mijn televisiescherm blauw kleuren.
Steeds opnieuw breekt het moment aan dat ik in mijn koortsdromen het volgepakte stadion betreed. Men applaudisseert luid als ik me, net achter de serviceline, gezellig installeer met mijn kussens en plaidjes. Zo hoef ik niets te missen van de wedstrijd van Nadal tegen om het even wie. Zelfs in het jaar dat Nadal helemaal niet mee deed met de AO vierden we samen grote tennistriomfen.
Ja, ik heb het altijd stevig te pakken in januari. Steeds opnieuw breekt het moment aan dat ik in mijn koortsdromen het volgepakte stadion betreed. Men applaudisseert luid als ik me, net achter de serviceline, gezellig installeer met mijn kussens en plaidjes. Zo hoef ik niets te missen van de wedstrijd van Nadal tegen om het even wie. Zelfs in het jaar dat Nadal helemaal niet mee deed met de AO vierden we samen grote tennistriomfen.
Dit jaar echter is er op de eerste dag van mijn griep, tussen
12 en 6 uur 's middags, een mannetje van de Ziggo bezig met het televisietoestel waardoorheen
ik gewoonlijk van continent wissel. Geen idee wat hij komt doen, hijzelf ook
niet. Daarom duurt het zo lang. Hij blijf angstvallig uit mijn kuchende buurt
en vraagt me maar niks. Ik hang als een vaatdoek over de tafel. Wat een verspilling
van wat een verrassende middag had kunnen worden.
Feit is wel dat ik sinds zijn vertrek nog maar één afstandsbediening hoef te hanteren. Als ik eindelijk met kussens en plaids onder de arm op de juiste knop druk, blijkt dat ik een ander feit over het hoofd heb gezien. Niks geen met icepacks overdekte lijven die oververhit mijn huiskamer binnenstomen. Ik piek te vroeg dit jaar met mijn griep. Bummer! Ik laat me languit op de bank vallen en droom terstond dat Nadal toch niet mee gaat doen volgende week. Net als er tranen van teleurstelling in mijn ooghoeken opwellen vraagt hij me om voor hem in te vallen!
Ja, ik heb het altijd stevig te pakken in januari. Feit is wel dat ik sinds zijn vertrek nog maar één afstandsbediening hoef te hanteren. Als ik eindelijk met kussens en plaids onder de arm op de juiste knop druk, blijkt dat ik een ander feit over het hoofd heb gezien. Niks geen met icepacks overdekte lijven die oververhit mijn huiskamer binnenstomen. Ik piek te vroeg dit jaar met mijn griep. Bummer! Ik laat me languit op de bank vallen en droom terstond dat Nadal toch niet mee gaat doen volgende week. Net als er tranen van teleurstelling in mijn ooghoeken opwellen vraagt hij me om voor hem in te vallen!
