Verlichtend pad

Nou vinden we Bilbao al een overweldigende ervaring, want het Guggenheim (aanrader, red.), maar ook gewoon zo …eh… Spaans. Ongelofelijk, we voelen ons, toch op 1000 kilometer afstand van waar we ooit woonden, meteen weer thuis. De tapas mogen hier dan Pintxos heten, we laten ze ons er niet minder om smaken in het, niet alleen in Bilbao maar ook vér daarbuiten wereldberoemde, café Bilbao. Het aanbod is zo gevarieerd dat we er uren naar staan te koekeloeren. En wat doe je als je niet kan kiezen….ja, dan probeer je ze allemaal! 
 

En wat een gastvrijheid. Als we tussen de middag in een eenvoudig restaurant neerstrijken, blijkt het beloofde wijntje bij het menu del día een hele fles te zijn, en dan hebben al twee biertjes op, om half drie s’ middags.. Van het Museo de Bellas Artes, na de lunch, kan ik me gek genoeg niet veel meer herinneren… arte muy bella…sowieso.  

 

Maar dan … óp naar de Picos de Europa. Nu spraken de kalkstenen pieken op de plaatjes al tot de verbeelding, maar méns, je moet het meemaken! We arriveren in een dorp waarvan ik de naam angstvallig geheim houd, want voor je het weet  wordt het een Nederlandse of, erger, Gooische enclave. Als ik niet beter wist zou ik zweren dat we ons op de geboortegrond van Peter en Heidi bevinden. De tijd heeft hier stilgestaan en ik ben achteraf blij dat we deze eenvoudige herberg gebookingpuntcomd hebben, zodat alles ook helemaal klopt. Ik raak even schrijfkrampachtig, als toen sprakeloos merk ik … Ik kijk en snuif: ”Puur geluk”. Met de nadruk op zowel puur (gras en koeienstront) als geluk (vervulling). Al zou ik eigenlijk moeten zeggen innerlijke rust, maar dat weet ik dan nog niet.  
 

Hier is het niet moeilijk om Verlicht te raken. Hier komt alles bij elkaar. We genieten van iedere stap tijdens onze bergwandelingen en twijfelen er geen moment aan of we onze bestemming zullen bereiken. Nou, eerlijk gezegd verdwalen we wel een paar keer flink in el medio de nada, zonder ook maar een hond tegen te komen. Ook dat is niet waar. We spotten er één (hond) met de verrekijker, opgewonden want zeker wetend dat het een wolf is… tot we ook de eigenaar in beeld krijgen. Maar spiritueel gezien zijn we goed bezig.  

Het is in alle opzichten een onvergetelijk, tevens onbeschrijfelijk (zucht) pad dat we afleggen tijdens ons vierdaags verblijf in de Picos. Ik zou haast zeggen een spoedcursus Verlichting. Laat ik nou net híer dat boek lezen. Toeval??