Niet stuk te krijgen

“Je mag weleens wat meer tijd besteden aan het inparkeren”, bijt de man me toe. Hij komt net z’n huis uitzetten als ik wil uitstappen. Ik glimlach eens liefelijk naar hem, want ik denk eerst nog dat ik hem niet goed heb verstaan. Dan valt het kwartje en ik kijk naar de auto. Ja, die kan inderdaad wel een centimeter of 10 meer naar rechts. (invoegen smiley met wegdraaiende ogen, red) “Oh, eh, vindt u dat heel vervelend?” vraag ik onbewogen. Hij schrikt zichtbaar van mijn beheerste reactie en mompelt: “Nou ja, echt handig is het niet.”  “Weet je wat…?”, ik jubel gewoon vanbinnen (waarom in hemelsnaam?) en straal dat waarschijnlijk ook uit , “dan zet ik ‘m een beetje beter in het midden, OK?” Inmiddels lacht de man naar me, wel een beetje besmuikt nog, en antwoordt: “Bedankt en fijne avond verder…”.

Vervolgens stapt ie vier auto’s verderop in zijn eigen auto en rijdt weg. Dat is dan wel weer even gek. Maar goed, misschien is de auto naast de mijne wel van z’n vrouw. En die kan bijvoorbeeld wel omvangrijk zijn qua postuur, de vrouw, niet de auto. En dan ziet hij zichzelf morgenochtend al overal aanbellen om te vragen van wie die auto is, omdat hij haar met geen mogelijkheid in het vehikel geperst kan krijgen. Zou zomaar kunnen. Verklaart volledig zijn geïrriteerde houding. Zou ik ook hebben, toch?

Nou, zo zeker ben ik er eigenlijk niet van. Ik weet even niet zo goed waarom ik zo rustig bleef. Normaal gesproken ben ik veel meer van het korte lontje. Niet dat ik de goede man naar de keel zou vliegen of zo, maar een tikkeltje verongelijkt in de verdediging schieten, dat zou je wel verwachten...

Ha!! (tekstwolkje met (spaar)lampje red.) Misschien heeft het wel te maken met het verlichte weekendje aan zee.. Dat het zonlicht nog wat na zit te weerkaatsten in mijn hersenen en dat het zilte zeewater mijn ego heeft weggespoeld. Dat zou toch wat zijn zeg!