Holadebola. Verschrikt stap ik opzij als er een geurig appeltje
rakelings langs mijn hoofd in het gras ploft. ”Killed by the appletree” zeg ik hardop … ja, mooie titels genoeg …
Mooi appeltje ook . Ik kieper het bij de rest en laat mijn
bio-vruchtjes lekker heen en weer roffelen in mijn, niet zo bio, plastic krat.
De wormstekige en anderszins gehavende exemplaren vis ik eruit voor mijn eigen
appeltaarten, maar met een nog volle bak loop ik naar de straat waar ik ‘m op
het krukje plaats, voorzien van het opschrift: Gratis appeltjes.. Plastic zakken erbij.. Het is al de tweede krat.
De eerste was in een mum van tijd leeg, al heb ik niemand gezien die een zakje
vulde. Dus ik had ‘s nacht visioenen van elkaar, met mijn oogst, bekogelende hangjongeren.
Maar daarvan zijn geen bewijzen gevonden.
Ik heb het er maar druk mee. En het geeft me zo’n
heerlijk gevoel. Alsof ik tóch de boerin ben die ik ooit, toen ik vier was,
wilde worden… Dat had nooit gekund hoor. Ik ben zo bang voor muizen, dat is
gewoon pathologisch en dat kan niet op een boerderij.
Tja, waar ik al niet blij van word tegenwoordig. Er komen
allerlei enigszins cynische, of toch in elk geval geestig relativerende, opmerkingen
in mijn hoofd op, want ‘het moet toch niet gekker worden’. Maar het hoeft niet.
Ik mág gewoon van mezelf.
Bovendien stap ik vanochtend uit de auto – Ik moest de jongens naar de tennisclub
brengen, nog niet gedoucht, zónder make up, moet inderdaad niet ál te gekker
worden. Dat doe ik anders nóóit. Ik vind het ook zo leuk dat ze de hele dag met
z’n drieën gaan ballen en néé, ze hoeven niet te winnen, joh, as ge maar leut hét en ik kom nog wel even kijken– Afijn, ik stap dus uit de auto en er staat een
schattig jongetje naar me te lachen, op z’n houten loopfiets. Ik zwaai eens vriendelijk
naar ‘m en zeg z’n moeder gedag, die via haar zoon tegen mij begint te praten: “Kijk
eens Joep, dat is de mevrouw van de appeltjes, waar we die lekkere taart van
hebben gemaakt.” Kijk, daar lichten mijn ongemaakte ogen van op. Of ze er nog
méér wil, vraag, ik, ze staan er immers voor, maar het hoeft niet hoor.. Ze
neemt nog een zakje mee.
Mij kegel je niet meer omver vandaag:
Achttiende appeltaart bakken? Heerlijk.
Een dik uur lopen om mijn auto op te halen bij ’t ANWB servicepunt?
Prima!
Regenbuitje op de tennisbaan? Niet erg.
Maar dan:
Ze verliezen al hun partijen.. Tja…
Frustratie …Hm...
Tijd om naar huis te gaan? Absoluut!
Nou ja, het was ook té gek geweest natuurlijk…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)