Inzicht

Het is toch zo? Iedereen claimt toch tot de dag van vandaag zonder sokken in z’n schoenen te lopen? En op te scheppen: ”Pff, vorige maand zwom ik nog in zee!!” Of: ”Nog helemaal m’n winterjas niet aangehad, jij?” Of ligt het gewoon aan mij? Ben ik een zomertype? Absoluut!  Ik ben dol op de warmte en, sneu of niet, ik voel nog altijd de opwinding van leuzen als: ”Veronica komt naar je toe deze zomer…!” Zoals het laatste herfstblad zich vastklampt aan de boomtak, zo wanhopig probeer ik de zomer vast te houden, want als ik loslaat… 

 

Ik lees net dat extreme gehechtheid aan positieve gevoelens ervoor zorgt dat je er niet genoeg van kan genieten. Dat je iets gaat najagen en, inderdaad,  je er aan vastklampt uit angst het te verliezen. Dat je daarmee het tegenovergestelde bereikt van genieten, namelijk een aversie tegen het onvermijdelijke.  

 

Het klopt! Terwijl het nog heerlijk weer was, vervloekte ik al die lange, saaie winter.

Onmiddellijk schiet een stukje tekst uit Joop ter Heul me te binnen:

"Voor je het weet zitten we weer midden in het voorjaar", voorspelde Leo optimistisch. "Het is allerliefst van je om dit in oktober al te beweren", zei ik, " maar je kunt onmogelijk ontkennen dat er na iedere zomer weer zo'n afgrijselijke winter komt."

Goh, dat was altijd één van mijn lievelingsstukjes en nu snap ik pas goed waarom het zo bij me past.
 

Ik lees over kijken en niet oordelen, de ruimte om het rotgevoel heen vergroten, over vertrouwen, loslaten en leven in het moment. Instemmend knikkend sla ik de wollen omslagdoek nog eens stevig om me heen, ja zeg, de verwarming mag echt nog niet hoger hoor, dan is de zomer écht voorbij...

 

Haha, ik spring op, steek mijn nieuwe kaarsjes aan en ren naar buiten, op zoek naar sprokkelhout….

                                               (Nou ja, openhaardhout uit de schuur…, maar tóch!)