Het voorjaar en de Symbioot..

Vandaag maar eens lekker aan de grote schoonmaak begonnen. Het is er tenslotte het weer voor.

Haha.. gewoon met droge ogen getypt. Nou ik mocht het willen! Geen haar op mijn hoofd die dit zomaar bedenkt, nou ja nú dan, maar eh, ‘t komt even niet uit..

Sinds de cursus Ik en mezelf snap ik toch heel veel meer van , je raadt het al, mezelf. Ik weet gewoon waarom ik niet van het schoonmaken ben, waarom het niet bij me past. Het heeft te maken met het inzicht dat ik een Symbioot ben. Lang verhaal kort, kort door de bocht, heb ik blijkbaar met heel veel dingen een diepgaande relatie, waardoor ik er één mee word. En geloof me, het gaat ver. 

Zo kon ik vroeger niet gaan slapen voordat ik al mijn 32 poppen onder de wol had gelegd. Vaak met meer tegelijk in één bedje , want al waren er een hoop wiegjes, ledikantjes en bureaulaatjes voor handen in een gezin met drie meisjes,  32 bedjes was zelfs voor mijn moeder te gek. Ik zie nog hoe ik de hoofdjes opzij draaide, zodat het leek alsof ze lekker op hun zijtje lagen… 

Loyaal of sentimenteel, zeg het maar, op het dwangmatige af. Ik herinner me een chocoladepapegaai in een plasticverpakking, dat leek op een kooitje. Ik kreeg het van een kinderloos echtpaar uit de buurt. Prachtig vond ik het en ik keek er uren naar. Nooit opgegeten. Kon het niet over m’n hart verkrijgen de inmiddels wit uitgeslagen papegaai, van z’n gekleurde velletje te ontdoen. Toen de vrouw stierf heb ik het nog heel wat jaren extra bewaard.  

Datzelfde gevoel heb ik met mijn sieraden. Ik heb er liefst weinig, want ik kan niet kiezen wat ik draag. Ga ik voor het één dan mompel ik, ongelogen, een excuus naar het ander en neem ik me voor het morgen wél te dragen. Ik sloeg echt steil achterover toen mijn zusjes ál hun goud en edelstenen (wagonladingen vol ..) bij een edelsmid inleverden om er een ander, natuurlijk heel fraai, sieraad van te laten maken. Perplex was ik.. ál die herinneringen.. Ik was zó terneergeslagen, dat mijn zus een hangertje, waaraan ik plaatsvervangend was gehecht, eruit heeft gevist en mij cadeau heeft gedaan.  Een mooi gebaar natuurlijk, maar wanneer moet ik dát nou weer dragen? 

Het laat zich raden dat die gehechtheid en loyaliteit zich ook uitstrekt naar kleding, schoenen, meubels, echtgenoten en kinderen …poeh!! 

Nu denk ik, wéét ik eigenlijk gewoon, dat ik ook een band heb met al het stof (ooit onze huidcellen immers) en de strepen die een gedenkwaardige winterse bui op mijn ruiten heeft achtergelaten! Dat ik daarom zo blokkeer tijdens de voorjaarsschoonmaak.

Of sla ik nu een beetje door?