Kattenliefde..

 

De kat van de buren houdt van mij. Nu is dat niet zo verwonderlijk want ze is niet kieskeurig. Menig ongesneden kater heeft haar reeds oneerbare voorstellen gedaan en doorgaans  gaat ze daar grif op in. Die rendez-vous d’amours vinden plaats in mijn tuin. Na afloop verwacht ze, lui, nog wat geknuffel, waar die mannen niet voor te porren zijn. Daar is de buuf dan goed voor.

Dat ze me dankbaar is heb ik ondervonden.

Na inspanning is het goed toeven in onze tuin en ik plof, dankbaar voor het zonnetje, in mijn stoel met een lekkere boterham. Net als ik een hap wil nemen zie ik ‘m liggen, aan mijn voeten praktisch. Een vette veldmuis. Met een bromvlieg op zijn rechteroog.

In één beweging gooi ik mijn bammetje op het bord en spring griezelend op mijn stoel. Het beest is morsdood en heeft waarschijnlijk nooit iets kwaads in de zin gehad, maar veiligheid boven alles! Kokhalzend overzie ik de situatie. Niemand thuis! Hij móet weg!

Ik loop met een grote boog om hem heen richting de keuken waar ik de vuilnisbak inspecteer. Ha, een leeg havermoutpak. Met afgewend hoofd en mijn adem in, in stilte foeterend op die moordenares-van-een-buurkat, schuif ik het monster met een flinke dot keukenpapier in de doos. Dan sprint ik naar de straat, verstand op nul en de doos zover mogelijk van mijn lijf. Bij de straatvuilnisbak twijfel ik even. Ach, als er hondenpoep in mag waarom dan geen dooie muizen?  Even haastig spoed ik me weer terug naar de keuken waar ik het op een handenwassen zet, hardhandig en grondig, alsof ik zo ook het beeld in mijn hersenen met zeep weg kan poetsen. 

Ik heb het overleefd. Opgelucht wil ik weer terug naar mijn stoel en mijn bord. Tss, je gelooft het toch niet? Ligt ze op mijn plek de resten van mijn broodje van haar baard te likken.

De kat van de buren houdt van mij…..