Blijven

Eind 2018

De kleine vijg staat fier rechtop.

De nachtvorst zal hem niet deren, denk ik…

Of verlangt hij stiekem, naar vorig jaar? 

Toen hij, gekoesterd door de warme deken, verwend kon wegdromen, als een beer in winterslaap? Wetend dat er een volgend seizoen aanbreekt, zonder al te veel moeite van zijn kant?

Of dicht ik hem teveel gedachten toe? Emoties en verlangens?

Ik wik en weeg, besluit; het is maar nachtvorst hè!

Het is nog niet helemaal donker en het is een fraai gezicht, hoe de sprieterige takken naar de allengs dieperblauwe hemel reiken. 

Als een klein kind die zijn handen uitstrekt naar zijn moeder, om opgetild te worden. Zodat hij groter is, of lijkt. En sterker. 

Meer overzicht krijgt.

Uitreikt naar volwassenheid, naar ontrafeling van geheimen, denkend dat de jaren die zullen brengen. 

Verwachtend dat levenservaring verheldering brengt, verlichting van de pijn van onwetendheid.

Is dat de drijfveer: hoop op weten?

Ik voel het, al langer; voor mij niet meer, nu even niet in elk geval. 

Waarom?

Omdat ik ouder word?

Geen hoop heb op verbetering, bang dat het alleen maar slechter wordt?

Omdat ik inmiddels gehard ben en weet dat ik dingen aankan, kan dragen wat ik het minst begeer?

Of is het hang naar het verleden?

Dat ik rustig aan doe in het heden, zodat het verleden langzamer in het niets verdwijnt; ik het wat langer nog even aan kan raken, kan ruiken, horen en voelen, het nog niet helemaal uit mijn blikveld is verdwenen, als ik over mijn schouder kijk?

Is dat de reden dat ik de klok wil stilzetten, in hier en nu wil blijven?

Opdat de voelbare aanwezigheid niet tussen de kieren van mijn bewustzijn weg sijpelt?