Er is maar weinig nodig om
m’n dag te ‘maken’ ervaar ik steeds vaker. Het is ongelofelijk wat er allemaal
gebeurt, als je een beetje oplet.
Stel het is grote vakantie
en je kinderen hebben 3 maanden vrij. Dat is best lang als je bedenkt dat het
iedere dag een paar graden warmer wordt. En dan beginnen we niet bij nul hè! Dus
trek je van tijd tot tijd je creatieve trukendoos open, want vakantie is één,
maar er moet natuurlijk wel ontwikkeld
worden. Je ondersteboven van een glijbaan in het ondiepe water van het
plasticbadje te pletter laten vallen, het blijft een feest en dat slaan we natuurlijk
ook geenszins over, maar we hebben óók talent voor creatief, met kurk bedenk ik
me nu. Dát is nog eens een gouden plan, bij gebrek aan penselen. Die verkopen
ze in Spanje namelijk niet op iedere hoek van de straat. Dáár moet je voor naar
de Toys are Us in el Paseo en geloof me, dat is geen sinecure
met en één stuiterbal in je baarmoeder en drie achterin een auto, waar
Amerikaanse Ann schande van spreekt: “Don’t
let your wife drive in that tin can R.” Maar wij vinden het een geinig
bakje, voor Nederlandse begrippen weliswaar, want geen airco en dat fnuikt op
zo’n dag.
However, ik blijk
ze nog in huis te hebben en dus gaan we schilderen. Dat plan wordt behoorlijk positief
opgepikt. Er is in ruime mate sprake van voorpret, zullen we maar zeggen, en dat dit de halve pret is, is maar goed ook,
want veel leuker wordt het niet…
De oudste, op het punt om haar
reeds vermoede aanleg bevestigd te zien, haalt namelijk met een bloedserieus gezicht
de door mij gefröbelde ezel tevoorschijn en ja, dan wil de rest die ook
gebruiken… Voor je het weet druipt de verf van de ruiten, wel aan de buitenkant
gelukkig, want dat is zo fijn van Spanje, alles buiten.
Het kost me een hoop
gevloek om een ieder op z’n eigen papier te laten werken (mislukt, gracias numero dos…) en nog meer zweet
om bloed en tranen bij nummer drie te voorkomen. Die (nog net geen anderhalf) klimt
van drift bovenop de tafel; gewoon áchterlijk
dat zij daaraan moet zitten, terwijl de andere twee met hun paletje achter hun nep-ezels mogen staan … En dan is nummer vier zijn kleuren al aan het mengen, dat voel ik
gewoon…
Opeens zie ik mezelf staan
ploeteren. Ik gooi m’n hoofd naar achteren en barst in lachen uit als ik naar
die fanatieke koppies kijk. Veel mooier kan het leven toch niet worden??
Goh, en dan had ik het ook
nog willen hebben over de onverwachte specht in de tuin en het misverstand op
de vensterbank in de vorm van een Boedha, de tuinkabouter van de 21ste eeuw,
daar moest ik gisteren zo om lachen… nou ja…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)