Vandaag komen Opa en Oma. Met de caravan maar liefst, een spoor van 2700 kilometer achter zich latend. Ik tel daar stiekem nog wat bij op, want ze slaan nog weleens per abuis een iets te nauw landweggetje in en zie dan maar eens te keren met je Eriba. “Dat gáát niet An, je ziet toch, hier kan je niet zo maar draaien!” “Nou, er komt vast wel zo’n parkeerhaventje waar het breed genoeg is”, hoopt mijn moeder. Die ziet de bui al hangen. Dat wordt afkoppelen en dan éérst de auto en daarna pas de caravan omdraaien, er zorg voor dragend dat ze uiteindelijk weer op de juiste volgorde en in de juiste rijrichting komen te staan.
Ik zit al de hele tijd te
visualiseren hoe dat moet, want hoe je het ook wendt of keert, de auto moet
voorbij die caravan, nou ja …
“Parkeerhaventje?” ergert
mijn vader zich nog even, net voordat het spektakel losbarst, “wie denk je dat
er hier überhaupt gaat parkeren dan?”
Ik denk dan, nog
stiekemer: “Wie dacht er überhaupt dat dit de weg naar Sevilla was?”
Maar goed, ik heb geen
recht van spreken want ik dacht vroeger dat Bergen aan Zee in Noorwegen lag.
Intussen zijn de
voorbereidingen in volle gang. De bedden worden gelucht en opgemaakt. De doucheslang
gerepareerd, de flessen Fino en Canasta Cream (Spreek uit op z’n Spaans Kreejam,
en het smaakt nóg lekkerder..) gekoeld en de ene tekening na de andere welkomstgroet
wordt op papier gezet. “Hoe laat komen ze nou?” vraagt er iedere vijf minuten wel
één van het grut, en ik heb geen idee, want mobiele telefoons zijn er nog niet.
Dat ze nog naar school moeten valt even tegen; stel je voor dat ze in de
tussentijd ….
Gelukkig, dat gebeurt
niet. De oudste twee stellen zich na schooltijd strategisch op langs de
stoeprand. Op hun klapstoel gezeten spieden hun ogen onophoudelijk de weg af.
Het ongeduld druipt ze uit de poriën.
Als dan eindelijk het
moment daar is dat het lange wachten wordt beloond en er hoop, in de vorm van
een caravan (verrassende combi: hoop en caravan), gloort aan het eind van de
horizon, springen ze op, klappen hun stoel op en racen naar binnen. De spanning
is te groot…
De komende zes weken zijn absoluut
gedenkwaardig, maar lang niet zo onvergetelijk als het moment waarop de voorpret werkelijkheid wordt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)