... en waar zonder Jaime?

 Wat als de ijsheiligen in Nederland hun naamdag gewoon een maandje opschuiven, maar wij al lekker op vakantie mogen. Hoe groot is dan de voorpret?

Ik word gewoon euforisch. Met glinsterende ogen wijs ik m’n  jongste zoon op de lege bloembakken: “Kijk, die hoef je drie weken lang géén water te geven.

“Check”, streept hij aan op zijn lijstje, de goede, achterblijvende  ziel. Sinds de vorige blogjes noemt hij zichzelf The son who was not meant to be, wat toch even een raar gevoel geeft, al weet ik dat hij weet….  hij dóet het erom, the bastard… 

We gaan op avontuur in het Spaanse binnenland, de Sierra de Gredos. Zee en strand lever ik met gemak in, maar zon is de noodzakelijke stabiele factor. Het blijft tenslotte Spanje en bovendien juni. Dus krijgt de zonnebrandolie een ereplekje in de reistas. God zegen de greep in m’n klerenkast naar een dikke trui, die ik er op het laatste moment in gooi… 

Mijn hemel  ¡Que frio!

Scène: In de auto op weg naar een prachtige bergwandeling.

Tekst : “Schat, het regent.. waar had je de regenjassen ook al weer?”

Regenjassen? Als die in de bagage hadden gezeten dan had hij ze alláng gevonden, want de rest van de inhoud hangt in laagjes rond ons lichaam…brr..

Nou ben ik in staat een ode aan de plastic poncho te geven, zo heerlijk zijn ze, maar ik volsta met de vermelding dat ik iedereen, die 25 jaar getrouwd is of zo, er een stapeltje cadeau doe, in bonte kleuren, want dáár word je vrolijk van, juist als het regent. 
 

Waar ik minder vrolijk van word tijdens de wandeling is dat we er na 7 kilometer en 4 kilo kersen (wow!) achter komen dat we de portemonnee op de  achterbank van de auto hebben laten liggen met een briefje er op: “Kijk, hier ligt ons vakantiegeld, ¡por favor, no lo toque!”
 

Ja, dan zetten we het op een lopen, langs de weg dit keer, want geen tijd meer voor romantiek. Stromende regen inmiddels en puffertje heet onder al dat plastic, want tijd om me de bagage van het lijf te rukken is er niet meer. Ik spreek mezelf heel Mindfull toe: “Eens zal je erom lachen..”.

Ik voel de kersen langzaam omhoog komen en dán: Daar heb je ‘m weer. De behulpzame Spanjaard.

Binnen een confronterende 5 minuten stap ik uit zijn auto, sla ik de haren van zijn opdringerige labradoedel van m’n vochtige poncho en zie ik tot mijn opluchting dat de portemonnee er nog net zo bij ligt als we ‘m hadden achtergelaten.

 
¡Muchisimas gracias, Jaime.. en de rest van de Spanjaarden.