Oei, voor het eerst in 24 jaar weer aan elkaar overgeleverd...
Anders dan de vorige berichtjes misschien
doen vermoeden zijn onze kinderen namelijk al 24, 23, 20 en 18 jaar en zitten in
vakantietijd echt niet op hun ouders te wachten.
Op Rotterdam airport is het nog een
beetje aftasten (figuurlijk, red.),
maar eenmaal geland in Madrid (o ja, de reis gaat naar Spanje ¿sorpresa?) is dat gevoel geheel wederzijds. Want wat is er fijner
dan samen een week of drie vertoeven op het Iberisch schiereiland?
Precies op het moment dat de receptionist van ons hotel zijn
behulpzame gezicht opzet inzake de metro naar het centrum,
verschijnt daar Alicia. Dat is nog niet zo’n gek gekozen formulering, want oprecht
een engel.
Leeftijd? Niet te peilen, maar niet
ouder dan 67. Ze werkt immers ergens in het hotel, al zegt dat niks in Spanje.
Als je daar al een baantje hebt, kun je dat maar beter de rest van je leven zien
te houden. Sea lo que sea, ze gaat ons de weg wijzen.
Ons Spaans aan de balie moet een overweldigende
indruk op haar gemaakt hebben, want ze doet geen enkele moeite om het tempo van
haar geratel aan onze bleke neuzen aan te passen. Dus volgen wij de grote lijn in
haar verhaal die ons in no-tiempo in het centrum doet belanden. Dan zijn we óók voor de rest van ons
verblijf voorzien van metrokaartjes én op de hoogte van de bestemmingen van alle
gele, rode, blauwe en groene lijnen. Bovendien kunnen we in de toekomst bij
verscheidene van haar primos y sobrinos
logeren, mét die van ons, desnoods…
Alle gekheid op een stokje.. wat een
schat is die Alicia. Gewoon lief. Niks aan toe te voegen. Nooit meer gezien, ook
prima, maar ons verblijf begint vrolijk en met een hoop tijdwinst.
Natuurlijk heb je dit soort mensen
overal en hoor je me echt niet zeggen dat álle Spanjaarden zo zijn. Maar het voordeel
van behulpzame Spanjaarden is wél dat ze in Spanje wonen. Daarom ben ik zo blij
met ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)