Als het zomervakantie is
en je hebt eerst 3, later 4 kleine kinderen dan is dat heaven on earth, wonen in Spanje. Mens, je hoeft de deur niet eens
uit. Met een tuin die niet onderdoet voor de Efteling, compleet met achtbaan en
sprookjesbos vol dieren, al hebben we het dan niet over wolven, maar bijvoorbeeld
over eerder genoemde kakkerlakken. En ook -nieuw- over pissebedden (ja, zonder
n, snap jij het?). Wat de gevolgen op
de lange termijn zullen zijn, dat valt nog te bezien, maar onze jongste raakt
er maar niet van doordrongen dat deze niet voor consumptie geschikt zijn. “Wat
heb je nou weer in je mond?” Negen van de tien keer vis je er dan een leeggezogen
schildje uit. En dan is dit nog niet eens het kindermishandeling gedeelte!
Kwestie bij de huizenjacht
was, wél of géén zwembad. God, wat ben ik blij dat we er geen hebben. Voor elke
scheet moet je het hele stel mee naar binnen slepen, deur op slot (oei, dat
klinkt op de één of andere manier veel onsmakelijker als het ook echt om een
wc-bezoek gaat). Met het plastic gevaarte dat er nu staat heb je dat probleem toch
minder…
Maar toch moeten ze leren
zwemmen, want je gaat wel eens ergens op bezoek en ook de zee ligt naast de
deur. Bovendien is een deel van het grut verslaafd aan het door de ouders heen
en weer geslingerd worden in het grote zwembad van El Club. Na de siësta, overdag 40 graden immers, en in het weekend
zijn we daar dan ook vaak te vinden. En blijken ze hier nou ook nog eens les te
geven? De oudste twee kunnen iedere dag om 9 uur ‘s morgens terecht in een
groepje van 15 kinderen.
De allereerste keer. Goh,
ze verversen het water, dat is fijn. Dat gebeurt, zo blijkt later, dagelijks. Al
die tuinslangen en ik heb niks in de gaten, hoe is het mogelijk. Het valt me
wel op dat de kinderen zo bibberen. Van de zenuwen denk ik nog. Die blauwe
kleur doet ook geen belletjes rinkelen. Ja, beetje koud zeggen ze, dat wel. Niet
zeuren jongens. En al maken ze zich de Spaanse hondjesslag in no-time meester en eindigt de oudste als
kampioen op het schavot -oh glorie-, ik erger me toch aan de lusteloosheid van
het groepje. Vooral van die van mijn zoon die zich steeds vaker langs het touw
moet voorttrekken.
Op de allerlaatste lesdag
denk ik, laat ik eens voelen. Waarom nu pas?! “t ’Is verdorie gewoon kraanwater!”
Koud wel te verstaan. Zo’n 13 graden. Ja, na een hele dag zon zal het best
opwarmen, maar om 9 uur ’s morgens, vers uit de kraan..
“Ja, dat zeiden we toch
al! Het is gewoon kindermishandeling”… Je wordt inderdaad voor minder van de
ouderlijke macht ontheven… maar, wat een bikkels van kinderen evengoed..!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)