Hoe bevalt het in Spanje?

Als ze eindelijk bedaard is begint Esperanza te vertellen over een vriendin die verpleegkundige is in el hospital general. Daar is ook onze jongste zoon een paar maanden geleden geboren. Dát was nog eens een ervaring om over naar huis te schrijven. Bladzijden vol, voor- en achterkant. Want ik vind zwanger zijn en vooral bevallen al een avontuur, maar in Spanje, we schrijven de negentigerjaren, waan je je gemakkelijk een eeuw terug als het om baren gaat.

Met veel moeite vonden we een gynaecoloog die van de natuurlijke wijze waarop ik mijn nageslacht ter wereld placht te brengen weliswaar niet veel goeds verwachtte, maar het wel interessant genoeg vond to give it a shot.

Niet dat ie ook maar een woord Engels sprak trouwens. God, je snapt het niet. Met alle diploma’s die hij had behaald kon hij met gemak zijn wacht- en spreekkamermuren behangen. Dat had hij dan ook gedaan, maar Engels? Ni una palabra. Of ik het hem kon leren? Zijn zoon studeerde in Amerika en ze gingen hem bezoeken. Eerst maar eens zien wat je ervan bakt, bevallingsgewijs, dacht ik bij mezelf.

Al met al ben ik blij dat het de vierde was. We kwamen tot een bedenkelijk compromis nadat hij onze in begrijpelijk Spaans opgestelde wensen, eisen zelfs, vriendelijk weg had gelachen. En ach, wat maakt het uiteindelijk uit dat je niet thuis mag bevallen (“Haal het niet in je hoofd”, sprak hij in al even begrijpelijk Spaans), als je je zoon onder 25 groene operatietafellakens tevoorschijn ziet komen. De gynaecoloog keek erbij als een goochelaar die het kind er hoogst persoonlijk onder vandaan had getoverd. Ik gaf ‘m de credits want wát een prachtexemplaar konden we aan onze verzameling toevoegen!!

Maar waar was ik gebleven… o, ja… de vriendin vertelde over het hilarische verhaal dat nu al wekenlang de ronde deed in het ziekenhuis. Over een vrouw, uit één of ander derde wereldland. Zo’n halve wilde. Ze moest bevallen en het personeel viel van de ene verbazing in de andere. Zo wilde ze bijvoorbeeld geen infuus. Toen er een scheerkwast ten tonele verscheen werd die met mes en al de deur gewezen. Bovendien, en dát was het aller-oertijdachtigste aan het geheel, ze wilde geen ruggenprik!! “Nou ja, zeg" .. Een monitor? Niks ervan! Narcose tijdens de uitdrijving? Dacht het niet!        
Wel wou ze alléén op een kamertje, ergens achteraf. Toen de vader de toegang werd geweigerd door een potige broeder sloeg hij deze nog nét niet tegen de grond: HIJ WOU ER BIJ ZIJN..!!

Na één nacht stond de hele familie op de stoep om moeder en zoon op te pikken. "Pff.. alsof er kinderen toegelaten zouden worden in het ziekenhuis.. Wat zijn dat voor ongeciviliseerde lui…??" 

Esperanza hapt alweer naar adem en langzaam valt ook bij mij het kwartje…