Ach ja, die Feria. Wat een ultieme verrassing. Ik ga hier echt niet beschrijven hoe het er uitziet. Je hoeft het woord maar te googlen onder afbeeldingen en je ziet wat het voorstelt. Dit komt echter nauwelijks in de buurt van de energie die dit ultieme Spaanse feestje in zich draagt en uitdraagt. Voor een kleine week in een andere wereld. Vol zang, dans, cultuur en.. kermis, dat dan weer wel!
Ondanks mijn scepticisme vooraf ben ik natuurlijk wel benieuwd. Mijn kinderen raken aangestoken door de koortsachtige opwinding in de buurt en ik scoor een paar kant en klare jurkjes voor de meisjes. Compleet met lange oorbellen en hoge hakjes vult dat een ouderhart met trots. ¡Que guapas! Mijn zoon praat ik als Brugman in een broek met rode bretellen en een witte blouse met ruches (o, schaamte..) en diamanten knoopjes (o, grotere schaamte..). De hoed en de laarzen vindt hij wel cool, dus uiteindelijk ziet hij eruit om te gappen.
Nu komen de Flamencodanslessen van pas. Die van de oudste twee dus, want ook daar zie ik mezelf, tussen de Amerikaanse dames, niet uit de pas gaan.
Al weken lang verzamelen zich in het buurthuis Spaanse kinderen om de beginselen van de Sevillana en Búleria onder de knie te krijgen. Op uitnodiging van mijn Spaanse juf voegen mijn twee bleekneuzen zich daarbij en ja, de oudste heeft talent, fantastisch vindt ze het. Maar dan nummer twee. Hij heeft er werkelijk zó weinig zin in dat ze na de derde les alvast een stoel voor hem klaarzetten. Hij weigert in iedere toonaard ook maar één danspas te verzetten. En dan is een uur stáán wel lang. (‘Doe dat joch op voetbal’, was mijn vaders commentaar, toen hij er eens getuige van was) .
Hoe dan ook, tijd voor de praktijk in één van de bruisende Casetas, waar de muziek uitnodigend klinkt. Zodra nummer één de dansvloer betreedt, zoekt haar broer een stoel. Pavlov? Hun kleine zus is nog wat terughoudend omdat ze harde geluiden verschrikkelijk vindt, maar de inspirerende handbewegingen die de volleerde danspassen van de oudste begeleiden, verleiden haar al gauw om ook mee te doen. De passie spat er vanaf bij de dametjes.
Ik neem nog maar eens een slok Jerez (Fino) waarvan de smaak slechts onder de Spaanse zon tot z'n recht komt. De Feria verovert mijn hart, en het Spaanse leven wortelt zich stevig in ons bestaan.
Deze momenten, daar gaat het toch om…?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)