En dat terwijl ik
eigenlijk tegen was. De verschrikkelijke opvattingen in dat land met de
vleesgeworden aanklacht tegen de mensenrechten als president. En dan de bedragen
die voor zo’n evenement worden neergeteld .. daarmee kan je hele continenten voor een paar jaar van
voedsel voorzien. Moeten we niet
boycotten en afzien van de zware delegatie?
Wat voel ik me hypocriet
als ik mezelf hoor instemmen met de stelling dat we de sporters er niet mee
lastig moeten vallen….
En nu is het zover… Waar
ik het moet zoeken? Ik weet het niet. De gieren zenuwen door m’n broek.(LOL) Ik
zoek contact met allerlei familieleden die me uit een soort medelijden af en
toe een hart onder de riem terug whatsappen. En dit is nog maar de 5 kilometer.
Bij de 10 ben ik waarschijnlijk rijp voor het slachthuis. En dan hoef ik zelf
nog niet eens te schaatsen. Want daar gaat het over. Daar gaat het de hele tijd
over bij ons thuis.. Ik weet het, ik leef me teveel in, ben te betrokken, het
is een tikje ziekelijk, maar ja, ik hou ervan.
En zeg nou zelf.. het is
toch fantastisch wat onze jongens neerzetten?
Er was trouwens een tijd
dat de wenkbrauwen nog niet bedenkelijk omhooggingen als ik mezelf verloor in
verhalen over de topprestaties van mijn idolen. Een tijd dat mijn enthousiasme
nog aanstekelijk was. Daar denk ik op dit
soort momenten heel graag aan terug:
We schrijven de jaren
negentig
Er worden heel behoorlijke
rondetijden geschaatst bij ons in de huiskamer, op sloffen weliswaar, maar
toch. Ik geniet van deze erfelijke belasting. Met rode wangen van de opwinding staan we op de
banken te springen en te schreeuwen: ‘Falko,
Falko!!’
Euforisch zijn we als hij
wint. Geëmotioneerd zitten we voor de ceremonie
protocollaire van de prijsuitreiking. Falko Zandstra krijgt een schaal met
inscriptie uitgereikt. Met grote ogen
kijkt de oudste (bijna 5) toe: “Waarom, krijgt Falko een bord?” Voor ik kan antwoorden
slaat nr. twee (3 jaar) ons met logica om de oren: “Nou, dan kan Falko eten!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)