Time flies and so do they..

Ik heb het natuurlijk allemaal al eens meegemaakt. Al drie keer zelfs.. Telkens was er sprake van : “Ja, het wordt tijd”. Trouwens: “Loslaten hoort erbij”. Bovendien:  “Het geeft de ander(en) lucht.” Of: “Het komt de relatie ten goede..” En meer van dat gecliché. Maar nu ligt het nét even anders. 

Al maanden zit ik te pushen, oh heel stoer hoor! “Ontwikkelen…!” beleer ik. “Je verantwoordelijkheid nemen” noem ik. “De mooiste tijd van je leven!” jubel ik.  En dat allemaal bovenop de reeds genoemde clichés… Er komt geen einde aan. Achteraf vraag ik me af: “Wie overtuigt wie in deze outfit??” 

Daar komt ie dan opeens met de mededeling: “Ik kan bij m’n broer gaan wonen!” “…!” “Zohoo, ja, nou, is dat even…leuk! .. voor jullie”. Het duurt nog wel even, hoor. Dus over tot de orde van de dag. 

Plotseling is er stress. Veel gepruttel over hoofdhuurderschap, gas-, water-, lichtaansluiting. WIFI , borg en wie-betaalt-wat? Nee, ik hoef me er niet mee te bemoeien: “Komt goed!”

Of ik trouwens wel even een dagje vrij kan maken. En een busje kan huren. Gezellig mee, ook, naar IKEA? En dan door de binnenstad dat bed ophalen? En dat kastje in elkaar zetten? Niemand die dat beter kan, zeg…dat weet iedereen!!

 

Dan begint het me te dagen. Ik ben een struisvogel.

Hup met die kop, tot aan de schouders in het zand. Dáár ben ik pas echt goed in. Weet ik eigenlijk wel wat dit betekent? De jongste, de baby, ja die olijfolieachtige, dat kan je toch niet bedenken. Ja, die andere drie worden groot en ouder en moeten hun eigen weg gaan. Maar hij…? Maar ik zei het toch allemaal zelf?? Over die verantwoordelijkheid en zo? Geloofde ik het wel? Hoorde ik het wel goed?  

Nu pas, als ik nog één blik op de nieuwe kamer werp, de spiegel een zetje geef, zodat ie recht hangt, nu dringt het tot me door. Het is zover. Dag lieverdje. Lieverdjes eigenlijk, want z’n broer ziet in elk geval één reden minder  om nog thuis te komen… “Ja, doei, mama, yo, bedankt hè, zie je vrijdag.. of zaterdag, of.. nou ja… we appen!! 

Weer één eruit. Time flies and so do they.. 

Maar het is nét even anders, de jongste en laatste…..Empty nest…