Eens een peseta ..

Hik-lachend hangt ze over het aanrecht. Vooralsnog schiet mijn Spaans tekort om van haar warrige relaas ook maar een lettertje chocola te maken. Eerst maar een kopje koffie om op adem te komen. Ze neemt het dankbaar aan maar weigert gedecideerd een stoel. Koffiedrinken op het werk oké, maar erbij gaan zitten; hoe haal ik het in mijn hoofd? Nu werkt  ze al bijna een jaar bij ons thuis en nog altijd staat ze te kijken van mijn gebrek aan hiërarchisch besef. Kom daar maar eens om bij de geblondeerde, zich slank rokende señoras, zegt ze steevast. Die zouden zich voor al het goud in de wereld, waarmee ze zich toch al rijkelijk behangen, nog niet aan een gesprekje met la asistenta wagen.

Tja en daar kan ik dan weer niet bij met m’n boerenverstand.  Ik vind het onzinnig. En lastig bovendien. Onze gesprekstof blijkt namelijk onuitputtelijk en doet een aanslag op mijn lijf; zo lang als we daar staan te praten, iedere dag weer. Want ik ga er dan ook niet bij zitten natuurlijk. 

Toch iets om over na te denken: je kunt niet zeggen dat ik voor een dubbeltje geboren ben, maar een kwartje zal ik nooit worden. Daarvoor mis ik om te beginnen het overzicht. Grote lijnen ontgaan mij volledig. “Ik ben meer van de korte lontjes”, komt er spontaan uit mijn toetsenbord rollen, óók waar, maar wat ik hier bedoel is dat ik, om te beginnen, mijn wereldje graag klein houd.

Zo stelde ik mij op de eerste dag in Spanje voor aan de man die uit het buurhuis kwam zetten. Want ik had dadelijk visioenen van gezamenlijke borreltjes op jaarlijkse straatfeesten en dan kan je maar beter weten met wie je te maken hebt. Het bleek de tuinman te zijn. De goede ziel sloeg haast met hark en al van zijn scooter toen ik hem de hand wilde schudden. Typical ! Toch is het een vriendelijk mens en heb ik meer met hem op dan met die hele kakbuurman zelf. En dan heb ik niet over borrels noch over Lady Chatterley praktijken.

En dat gevoel van waardering leeft bij ons in de grootst mogelijke mate voor Esperanza en haar onvolprezen familie, waarvan de ene prima onze gordijnen naait, de andere ons kapsel volgens de laatste mode bijpunt, haar hermano de tuin bijhoudt en zo kan ik nog wel even doorgaan. Voor ’n prikkie, ook dat nog.  

Wat Esperanza, eigenlijk te vertellen had? Ja dat is écht een leuk verhaal…