Eigenlijk alles...

Hoeveel views ik nu al heb willen ze weten. “Kind ik schrijf voor mezelf. Leuk als mensen het lezen en waarderen, heel leuk zelfs, maar daar doe ik het niet voor.”    Ja, ja..!  

Nee serieus. Ik schrijf al langer en dat het nu ergens in de ether hangt geeft me net de lading energie die ik nodig heb - om de dag door te komen wou ik bijna schrijven, maar dat slaat nergens op. Tel je zegelringen, zeg ik altijd maar -  Toch valt het niet mee om van een hectisch deadlinebestaan plotseling in een redactioneel gat te vallen. Dus nu blog ik gewoon een eind in de ruimte. Ha, hoe vind je die? 

Het is een hele nieuwe ervaring voor mij om de wereld te zien als bron van inspiratie. Dat klinkt erg klungelig als je al middelbaar van leeftijd bent. Maar ja, ik ga het niet ontkennen.  Vrouw of niet, ik kan nou eenmaal niet zoveel dingen tegelijk. En vier van die dingen verdienden zoveel van mijn gefocuste aandacht  dat nummer vijf het ondergeschoven kindje dreigde te worden. Maar dat halen we nu in.( Nieuwsgierig? Keep reading). Dat dus.

En dan nu ineens: de wereld. Of het nou gaat om diepe verlangens of het klimaat van de kleiperen*, in alles borrelt een verhaal dat ligt te popelen om in drukinkt aan het papier te worden toevertrouwd, door mij. Mijn eigen geest en herinneringen, mijn passie voor het Spaanse, ik roep ze op niet voor te dringen; eens een gymjuf altijd een gymjuf tenslotte.

Ik kan het iedereen aanraden. Al schrijvend kom ik tot inzichten. Het is alsof ik alles opnieuw beleef , de wereld naar m’n hand kan zetten en, het leukst van alles, het ruimt zo lekker op. Ik schreef al eens, per ongeluk, in een mailtje over mijn blog:  “Niets zo lekker als een leeghoofd”,  spatie vergeten, maar hoe dan ook  wáár, in mijn geval. 

Voor de zekerheid kijken we toch even hoeveel het er zijn. Zo, valt niet tegen! Ja, zegt één van mijn geestigste gezinsleden, maar minstens de helft van die views is van mij hoor. Is dat even grappig, de andere helft is van mijzelf… 

*bron: H. Bergsma (1928-2012)