Hilarisch?

Ze vinden het dus gek. Dat het niet klopt wat ik schrijf. Ik kijk ze een beetje glazig aan. “Huh?” zeg ik, “wat dan?” Nou gewoon, dat het niet een maand voor vertrek was, bijvoorbeeld, van die rat. En dat ik heus wel wist dat er dooie ratten in de tuin lagen, toch? En ben ik soms vergeten hoe heroïsch onze kat Muis met een rat tussen zijn tanden het keukenraam binnensprong? 

Mijn bek valt open, eerlijk waar! Zouden ze het niet snappen? Niet beseffen dat hun waarheid misschien niet mijn waarheid is? Dat mijn waarheid het product is van een intensief en creatief proces, waarvan het voornaamste ingrediënt fantasie is, overgoten met een sausje van doordraverij? Cultuurbarbaren. Voor straf hou ik een uitgebreid betoog. Over hoe een op waarheid gebaseerd gegeven zich in mijn hersenpan ontwikkelt tot een verhaal. Met kop en staart en een hoop kill your darlings en dat de cirkel na afloop rond is. En dat het ... ja, en nu even wakker blijven graag … een schande is dat zij dat niet begrijpen! Een schande! Een gebrek in de opvoeding wil ik zeggen, maar dat hou ik gelukkig nog net binnen.

 

       < Tussenstand:

·        Zó verontwaardigd waren ze nou ook weer niet

·        Zó verongelijkt was ik nou ook weer niet

·        Zó uitgebreid was het betoog nou ook weer niet

·        Maar wel langdradig

·        Iedereen in de familie heeft last van op hol geslagen fantasie

·        Niet iedereen heeft last van míjn op hol geslagen fantasie 

Geef toe: zó is er toch geen lol aan? >

Of de werkelijkheid misschien niet goed genoeg is, vragen ze. En daar hebben ze een punt. Er gebeurt altijd wat. Neem gisteren: “Hoe was je dag schat?” “Nou best druk, via Veghel en Uden naar Amsterdam en toen karten in Huizen!” Boeiend?? Nog niet echt, maar dan: “Ik liep ik dus in een hele lange gang een berichtje te typen én ik had ongelofelijk veel haast. Met een vaartje van, wat zal het zijn, toch zo’n 7 kilometer per uur klapte ik, Kabám, tegen zo’n glazen deur. Ik sloeg achterover tegen de grond en heel even werd het zwart voor m’n ogen. Snel stond ik op en keek om me heen, gelukkig niemand te zien. Poeh, dizzy hoor, en toen moest ik nog gaan karten.”

En dan vanochtend, voor dag en dauw: “Me portemonnee..! Weg..” ik draai me nog eens om, what else is new, immers? Maar er moet worden gezocht en  getennist, oh ja. Na een uur terug, met een enkel zo groot als een struisvogelei, veel gekerm, Rescuezalf en nog steeds geen portemonnee. Maar ja, die blijkt in Amsterdam onder een autostoel te liggen… 

Best hectisch de naakte waarheid, maar hilarisch? Mwah …