Zo praat ze dus gewoon.
Nou ja, gewoon.. Ik vind het gênant. Kleine bedragen, grote bedragen, het is
niet prettig om voor iedereen hoorbaar met je dagelijkse uitgaven om de oren te
worden geslagen. Zeg nou zelf. Het is toch altijd een spannend moment; hoeveel
zal het zijn? Meer of hopelijk minder dan voorspeld, verwacht of op gerekend?
Dan zit je toch niet te
wachten op meewarige gezichten, die snel heen en weer kijken van jou naar je
armetierig gevulde karretje. “Jij arme sloeber, wacht maar, er komen vast
betere tijden”, zie je ze denken. Of: ”Zóó, feestje?” Of: “Ja, ja, past dat wel
allemaal in je Hummer, schat?” Wanneer ie eens een keertje tot de nok toe is
gevuld.
Ik wil het dus niet meer.
Iemand moet het zeggen. Tegen haar, of tegen de baas. Maar misschien kan ze
niet anders. Heeft ze een erge operatie aan haar stembanden gehad, waardoor ze
bedragen alleen nog maar héél hard door de winkel kan roepen. Dan zou het toch
naar zijn als ze dat niet meer zou mogen. Dat ze bijvoorbeeld ontslagen wordt
omdat ik er wat van heb gezegd. Dat wil ik niet. Dat is zielig.
Maar als ik het zo ergerlijk
vind, dan ga ik toch gewoon naar een andere winkel? Ja hé, ze zijn wel lekker
goedkoop. Maar stel ik doe dat. En andere mensen vinden het bijvoorbeeld ook
wel gênant en die blijven ook weg. Oei, dan wordt ze vast ook ontslagen, omdat
er niks meer wordt verkocht en ze geen kassajuffrouw meer kunnen betalen.
Ik heb hier een probleem
te pakken zeg! Help me out! Snel betaal ik haar en
sjees de winkel uit.
Nou, eerst maar eens
lekker eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)