Vliegend tapijt..

Kom ik thuis van een dagje strand met de meisjes en.. ja hoor, hij ligt er. Ik had al zo’n donkerbruin vermoeden of, zoals ik gisteren iemand hoorde zeggen: “ik zag het lijk al drijven.” Al een paar dagen lag er op de vreemdste plekken in huis een briefje met daarop Kleed. Nou ben ik een meester in het negeren van signalen die wijzen op een verandering in mijn leven. Als ik ze niet recht in de ogen kijk heb ik de grootste kans dat ze mij ook niet zien, toch?  

Hoe het ook zij, ik moet er aan geloven. Mijn eigen, kleurrijke, op de souks te Marrakech in de maag gesplitste vloerkleed is terug op de plek waarvandaan ik het anderhalf jaar geleden liefdeloos heb verdreven. Ik was er zó klaar mee. Altijd die afzichtelijke bobbel in het midden. Nee, geen pakje shag noch een verdwaalde cavia (ken je die mop?) maar een antislipmat met een eigen leven. Meer dan eens wachtte de kat precies tot het moment dat ik de stofzuiger terug in de kast zette om eroverheen te kotsen of, erger, deed hij mij een veldmuis cadeau. Die vrat hij wel eerst kaal zodat zich een bloederig zooitje ingewanden in het handgeknoopte weefsel nestelde; onmogelijk meer als muis te identificeren. En dan al die haren… Ik werd gewoon een beetje vies van het kleed, dat begrijp je. Toen zich op een mooie voorjaarsdag ook het gezelschap vlo & co zijn intrede deed was de maat vol: "Hij vliegt er uit!!"

De kamer was op slag schoon en modern(er). Minder kleurrijk, gezellig en warm, maar ach de zomer stond voor de deur. En dat went snel hoor. Beetje vegen. Dweiltje over het parket. Klaar ben je!

Tegen de tijd dat de herfst naderde begonnen mijn drie overgebleven huisgenoten (echtgenoot, zoon en kat) te morren. Ik hield mijn poot stijf. Heerlijk! Maar nu het kleedloze tijdperk zijn tweede jaar in dreigt te gaan is het blijkbaar tijd voor actie. Met geheime klop-, veeg- en zuigsessies in de garage als gevolg.  

En nu is het een feit. Fris en fruitig kleurt hij de kamer en ik… ik ben verkocht, net zo verkocht als 14 jaar geleden, toen we met het zware gevaarte op ons rug door de straten van Marrakech sjokten en het ons niks kon schelen dat we een godsvermogen aan invoerrechten moesten neertellen bij de douane. Spontaan verschijnen er allerlei mooie beelden uit het verleden op mijn netvlies. Met z’n allen op het kleed voor de openhaard. Glaasje wijn, de spinnende kat erop uitgestrekt, zich koesterend in de warmte van de gele vlammetjes…  

Ik ga languit liggen, neem een slok en ben gelukkig. En ach… morgen gewoon even zuigen!