Hier en nu?

Ik weet het best. De tekenen laten zich niet misverstaan. Tornado’s, overstromingen en codes rood, ’t is dagelijkse kost. Maar al vallen de bladeren met zo’n vaart dat ik een haat-liefde verhouding met mijn hark ontwikkel, zie ik oranje van de hoeveelheid genuttigde pompoenvarianten en veranderen ook de Pieten iedere dag van kleur, ik wil er niet aan. Ik zit volledig in de ontkenningsfase, wat de herfst betreft. Ik moet wel gaan opschieten; voor je het weet is het winter en dan wordt het warrig.

Want in gedachten loop ik nog te dwalen over de kinderhoofdjes in Toledo, op zoek naar het leukste barretje voor het zoveelste biertje. Maak ik honderdvijfendertig foto’s van de windmolens in Consuegra zodat ik thuis niet kan kiezen welke er in het fotoboek mag. Ik vervloek de toeristen in het Alhambra, gewoon omdat ik er lekker Zen doorheen wil lopen. Ik geniet opnieuw van het avondje met onze Spaanse vrienden waarop het niveau van mijn Spaans gelijke tred houdt met het aantal glaasjes wijn. Nog steeds waai ik met alle Levantes mee en duik ik giechelend in angstig hoge golven..

Had ik al gezegd dat ik een levendige fantasie heb?  

Ondertussen heb ik wel een nieuwe winterjas aangeschaft én een elektrische deken. Het begrip behaaglijk krijgt een geheel nieuwe dimensie als ik door het huis hobbel in mijn trendy one piece jumpsuit. (Voorzien van een print die het midden houdt tussen een koe en een dalmatiër - gracias cariño- ). En de openhaard is al zeker vier keer aan geweest, dus ergens klopt er iets niet. Maar veel kan het me niet schelen. Ik word blij van de herinneringen en ik blader dagelijks in mijn fotoboek. Iedereen die langs komt moet er aan geloven; bij iedere foto een verhaal, ik lijk m’n moeder wel!  

Even maak ik me zorgen. Leef ik wel in het hier en nu? Geniet ik wel van het moment? Maar ach, ik doe gewoon aan nagenieten, van ieder moment in Spanje. Daar heb ik hier en nu een hoop lol van.  
Zou dat ook tellen??