Ho' oponopono

Voor iemand die stiekem aanschurkt tegen de gedachte van een Tiny house als permanente woon- en verblijfplaats, was ik toch verdacht gretig aan het rommelen tussen al die glanzende keukenkastfrontjes met klinkende namen als Crystal, Brilliant- en Greyish Touch. Je moest wel de zaak uit lopen en twee keer rechtsaf slaan om, in het juiste licht, het verschil te kunnen zien, maar toch, je moest er niet aan denken dat je je zou vergissen.

We werden het snel eens de verkoper en ik.

En Rich sputterde niet tegen.

Ik werd hoe langer hoe enthousiaster. Inductie de trend? Doe mij maar inductie dan. Quooker , waar was je mijn hele leven? Het verbaasde vriend noch vijand toen mijn voorkeur voor een aanrechtblad  de allerallerduurste bleek te zijn. Niemand ging er tegenin. Zet maar op die kassarol.

Kapot was ik aan het eind van de dag toen we, met de virtuele keuken uitgeprint in mijn rugzakje, huiswaarts gingen.

Ik had ’n slapeloze nacht.

Hoe zat het met het ontspullen?

Was ik wel zen?

Niet oppervlakkig?

Ging mijn ego met me op de loop?

Of had ik gewoon een leuke film opgezet?

Omarmde ik the Secret, the law of attraction?

Zero limits?

Ik draaide me nog eens om.

Het is wat het is..

Ik ben de Boeddha

Ik ben de graaier

Ho ‘oponopono