Van die dagen.

 

Vol belofte beroert mijn pen, heel zacht, de toppen van mijn vingers. Het is alsof hij de unieke patronen in beweging brengt, de lijnen een nieuwe loop kan geven.

Hij koestert me en ik geef me eraan over. Een tinteling in mijn handen verspreidt zich tot mijn buik vanbinnen glimlacht van genot.

Dan fluistert hij zachtjes dat ik het kan. Dat ik kan creëren, het leven verzinnen, waardoor het verandert en ik word wat ik wil. 

 Dwingender grijpt mijn pen me vast. Mijn nagels wit, mijn knokkels blauw, móet ik doen waartoe hij me beweegt. Schrijven, veel, méér, sneller, dieper, waarheid, of juist niet; leven!