Niets is hier willekeurig.
De letters, met opzet in die volgorde uitgehouwen,
zodat er
geen ontkomen meer aan is,
zijn volgelopen.
Alsof een overvloed aan tranen een
poging heeft gedaan alles onleesbaar,
en daarmee ongedaan,
te maken.
Maar met iedere veeg van mijn lap slaat de waarheid me vol in
het gezicht.
Het staat er.
Daar liggen jullie.
Het is al meer dan twee jaar geleden
dat alles nooit meer
hetzelfde werd.
Een keerpunt.
De tijd duwt jullie steeds verder van me af.
Dat is
verboden.
Ik wil jullie levend houden.
Ik beloof het.
De konijnen zijn getuigen.
Twee grote en twee kleine.
Niets is hier willekeurig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)