Het was nog niet zo’n gemakkelijk taartrecept, maar Rich was tenslotte niet elke dag jarig. Ik visualiseerde de bereidingswijze grondig en toen ik de ingrediënten eenmaal levendig op mijn netvlies had (tja, dan vraag je er natuurlijk om), ging het helemaal mis. Met een weliswaar bescheiden plofje, maar niet minder doelgericht, stuurde de staafmixer framboos, abrikoos, mascarpone en een vrolijke mix van geroosterde noten mijn kant op. In your face, hoorde ik ‘m denken. Mijn ultieme kwaliteiten op energetisch gebied zorgden ervoor dat ik op tijd mijn ogen wist te sluiten. En nét toen ik dacht: ‘oh, als dát het ergste is.. hier en daar wat smurrie..’, vlamde er iets onwelriekends uit het apparaat dat al snel in rook opging.
Met onvermoede tegenwoordigheid van geest trok ik de stekker uit het stopcontact, verslagen achterblijvend. Ik voelde me verraden door mijn trouwe staafmixer, aan wie de taart zijn leven te danken zou hebben gehad. Het zooitje ongeregeld dat me vanuit verschillende plekken van het aanrecht aanstaarde, gaf nog op geen enkele manier het vermoeden van een taart prijs. Ik veegde wat derrie uit mijn gezicht en had er opeens schoon genoeg van, al die moeite voor niks. Heftiger dan ooit verlangde ik naar de klok van vier (wíjnen, wíjnen..).
Zo goed en zo kwaad als het ging schraapte ik nog wat ingrediënten bijeen, flikkerde het geheel in de vriezer en gokte erop, ja visualiseerde zelfs, dat de patisserie nog wel een frambozenslofje in de koeling had liggen… Lekker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)