Dan moet je me zuster zien…

Niks is onmogelijk, dus ook verhuizen op je 87^ste  niet. En dan is mijn moeder nog een van de jongsten uit het huis. Drie jaar geleden zat ze ook al tussen de dozen. Toen dacht ze nog dat ze hier oud zou worden. Serviceflat in het oude buurtje. Beetje door de lange gangen rollatoren op weg naar de ideale hangplek (de wasserette), praatje bij de lift en onder windkracht 4 een rondje in het park. Dik tevreden.

Tot het misgaat. Het huis is nog net niet failliet maar alle zorg verdwijnt en dus moeten de bewoners, gemiddeld 92 jaar, op huizenjacht. Nou hebben we het niet over steuntrekkende ouwetjes, maar prettig is anders. Ook voor ons zou je denken, want voor je het weet app je je suf over wie, waar, wanneer en waarom kijkdagen organiseert, de maat opneemt , dozen bestelt en gaat proefeten in het restaurant.  Maar dan ken je mijn zus nog niet, die leeft helemaal op bij dit soort aangelegenheden! Ikzelf leuter op afstand wat mee en beperk me tot het inpakken van dozen. (Gaat in een flink tempo, not, want iedere foto, elk boek, het chocoladeschaaltje, wat zeg ik, elk serviesstuk heeft zo zijn eigen verhaal. Overigens ongeveer hetzelfde verhaal als drie jaar geleden.) 

Alles gaat op rolletjes tot en met de verhuisdag zelf. Niet zo vaardig in het afkoppelen van wasmachines of andere elektrische apparaten loop ik de verhuizers maar zo’n beetje in de weg en weet ik het grote wachten tot kunst te verheffen. Als je ergens moe van wordt…

Mijn zus echter neemt  direct het heft in handen en laat het meubilair alle hoeken van de kamer zien. Je kan je er maar beter niet mee bemoeien. Maar bij het vallen van de avond zit mama er warmpjes en dik op orde bij.

De volgende dag ontwikkelt zich onverwacht tot de dag waarop alle emoties bij elkaar komen, zeg maar… Mijn kranige oudste zus, voor geen kleintje vervaard, één van de zussen waaraan ik nooit heb kunnen tippen…. ze ligt er plotseling helemaal af. Ik wist het niet. Had geen idee. Wat kan dat kind , nou ja.. 59 lentes toch al, vlóeken! Lau, (van Tiny, op YouTube, red.), is er een kleintje bij. Ik sta ervan te kijken. En niet een of twee keer of zo, maar gewoon de hele dag. En dat terwijl we toch alleen maar even het loodzware bed van papa in een huurbusje hoeven te duwen om het daarna bij haar naar de vierde verdieping te tillen. En dan is de échte verhuizing al een dag oud dus waar hebben we het over??

Zitten we uit te puffen, kopje thee, stroopwafel erbij, kijk ik haar zo’n beetje medelijdend aan en zeg: ”Het is ook allemaal niet niks hè!” “Ja, zegt ze, “nou ja, trouwens, ik hoef morgen niet te werken dus ik denk dat ik maar naar IKEA ga…” 

Niet te stuiten die zuster van mij…