Wat ik zo irritant vind van
ziek zijn is dat je je echt náár voelt. Het lijkt soms zo lekker om een paar
daagjes legitiem op de bank te liggen. Kijken naar series waarvan je het
bestaan niet eens vermoedde en waaraan je, eenmaal opgeknapt, nooit meer een
gedachte wijdt. Grogs met teveel honing, een dutje midden op de dag en
huisgenoten die je medelijdend over het haar strijken, best een aanlokkelijk scenario,
toch?
Hoe anders is de
werkelijkheid. Een tollend hoofd al op het moment dat je je ogen opendoet. Nauwelijks
energie om de wekker een klap te verkopen, keel uitgedroogd en badend in het
klamme zweet. Pas als je merkt dat je niet langer the master in your own bladder bent, verlaat je zuchtend en
kreunend je bed en bereik je nog net op tijd de wc.
Oei, wat is die bril koud en
plotseling voel je aandrang om met terugwerkende kracht een stille tocht te
organiseren voor de slachtoffers van het werkwoord radbraken. Nou ja, als je eenmaal
beter bent dan hè.
Liggen denk je, mijn
koninkrijk voor het onwelriekende dekbed en alle extra dekens die je de avond
ervoor kon vinden. Klappertandend graaf je je weer in, maar om nou te zeggen
dat je zelfs maar in de búúrt komt van wat je je van dit moment had voorgesteld...
Al gauw gloeien je benen op zo’n rare manier dat je niet eens meer weet of ze
nou warm of koud zijn. Die onrust is om gek van te worden. Zónder dekens voel
je je als een zwerver in een tochtig portiek en mét als een vrouw in de
overgang.
‘Ik heb een héél zwaar leven’ (van Birgit Kaandorp), dreunt het
onophoudelijk in je kop en je raakt volledig in paniek als je je opeens een
paar regels van de tekst niet meer kunt herinneren. Je rustig aan deze toestand
overgeven is er niet bij. Weg met die TV en al die andere geluiden, opdonderen
met bemoedigende woordjes en goedbedoelde middeltjes. En vervolgens voel je je,
alleen in je bedje, de eenzaamste mens op aarde.
Een stoet aan klussen die je
in deze verloren tijd had kunnen, ja zelfs had móeten klaren, dringen zich op.
Voor je het weet lig je stiekem te huilen omdat je zeker weet dat je de vlek
niet uit je jurk zal krijgen vóór het jubileumfeest van je schoonmoeder,
volgende maand. Ook de afspraak van de kat met de dierenarts, die je
huisgenoten hebben moeten verzetten, is de oorzaak van onoverkomelijk leed.
Tjonge, dat was ik even
vergeten allemaal. Wat zal ik blij zijn als het achter de rug is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)