Sport en passie

Had ik al verteld dat ik nogal veel van sport hou? Zoveel zelfs dat het gewoon een beetje eng was, vroeger..? Bloedje fanatiek! Je zal maar elke week bij mij langs de lijn hebben moeten staan, bedenk ik opeens met terugwerkende schaamte. Als iemand het in z’n botte hersens haalde om tijdens een hockeywedstrijd te vragen: “Scheids, hoe lang nog?” dan vloog ik hem het liefst naar de keel. Méér dan eens barstte ik spontaan in huilen uit bij het klinken van het eindsignaal. Mijn sportbeleving oversteeg het niveau van vrijetijdsbesteding, zal ik maar zeggen… 

Tegenwoordig is dat anders. Ik duw een bezadigd balletje naar de overkant van het net en ik kan, noodgedwongen, veel beter tegen m’n verlies. Maar om nou te zeggen dat het heilige vuur gedoofd is …? Nee!  Behept met een onnavolgbaar inlevingsvermogen laaien de emoties in alle hevigheid op tijdens de tennisgrandslams. Eveneens flink buiten proporties. De economen onder ons rekenen mij voor: acht weken (12 %) van het jaar fulltime gekluisterd aan de buis. Dat is wat overdreven, want mocht Nadal er onverhoopt vroegtijdig uitliggen, dan komt er toch heus wel eens iets anders op tafel dan sla met ’n ei.

Ja, treurig of niet, Rafa is mijn idool. Voor mijn 50^ste verjaardag werd er al gedreigd met een meet & greet (meet & cheat gniffelde de jongste kwaadaardig) waarop ik verzuchtte: “Jongens, ik had zijn moeder kunnen zijn (theoretisch. red).”

Maar, en nu kom ik toch tot de pointe van dit verhaal: waar ligt de oorsprong van mijn fascinatie? Dat zou ik nou weleens willen weten, want helemaal uitleggen kan ik het niet. Tuurlijk: hij is mijn voorbeeld want deze jonge Spanjaard (!) leeft zijn droom met een focus die zelfs onder topsporters ongekend is. Bovendien: in zijn wildebeestengedrag herken ik een stukje van mijzelf; rondvliegend zweet, tomeloze inzet, de passie van een....flamencodanser…. oké…. Opeens begrijp ik het. Wat een inzicht.. Vandaar die beleving. Het kan niet anders. Alleen Spanjaarden krijgen het voor elkaar.

Dit is dus Duende.