Wat is dat toch met Córdoba?

“…en dat we gewoon die steeg inreden, haha. Nu snap ik ineens die overspannen armbewegingen van dat Spaanse vrouwtje. Die zal wel gedacht hebben, wat een glazige kaaskoppen..(lachsalvo).”   

Ja, nú is het makkelijk lachen; gisteren klotsten onze oksels wel anders: ”Ik zéi toch dat het de vórige straat was, waar je rechtsaf moest. God, mán, kijk uit, … ja… gaat net, wacht ik klap de zijspiegel effe in… Mogen we hier wel?… oei, raakte je nou…? Huh, wat zegt dat ding? Zeidie nou letterlijk bestemming bereikt? Ja, krijg nou *** zeg, hier is het!!”

En dat je dan midden in het centrum van Córdoba staat! Naast het hotel waar Rey Juan Carlos y Reina Sofiá vorige maand óók nog logeerden (maar vast niet voor ons Booking.com geniusprijsje.) Wel even ‘n gek momentje als de piccolo, voor hij onze Panda in de garage zet, beleefd vraagt of onze bemodderde bergschoenen op de achterbank  mogen blijven liggen…

Hyperdepyper van alle wederwaardigheden zitten we ons te verkneukelen bij een tostada con tomate y aceite. En dan moet de dag nog beginnen.

Nou, láchen doen we niet veel meer die dag. Zodra we de Mezquita binnenstappen worden we stil. En dan niet stil van; ik zeg even niks. Maar stil diep vanbinnen, tot in je beenderen.  Geen beweging meer, alleen kijken. De alom aanwezige stilte en schoonheid tot je door laten dringen. Vechten tegen onverwachte tranen, tot je denkt; kan mij het schelen en je ze lekker laat stromen. Iedereen die er geweest is weet waar ik het over heb. 

Tjonge, wat een intense belevenis. Het verandert je kijk op het leven. Zo boeit het ons niks als het ‘s avonds gaat regenen (in Córdoba, de todos los sitios) en we bijna te laat komen voor de Flamencovoorstelling (nou… don’t push it baby..).  

We maken ons op voor ‘een heerlijk avondje vol prachtige muziek en passie’, maar zijn nauwelijks voorbereid op wat er komen gaat. Ik ben blij dat het stikdonker is als de gitarist zijn eerste aanslagen de zaal instuurt en ook dat het geluid flink krachtig is, ik zit verdorie hardop te snikken… Wat is dat toch met Córdoba?