Er gebeuren
rare dingen als je door een dorp fietst. Dat blijkt maar weer als er op een
mooie zaterdag een grote Amerikaanse Chevrolet over de ophaalbrug klappert. Op
de achterbank zit een bruidspaar. De bruid neemt zoveel ruimte in, dat het me
niet zou verbazen als de bruidegom de hele rit zijn adem in moet houden. Dat
komt niet alleen omdat de bruid een tikkeltje dik is, maar vooral omdat ze verborgen
gaat achter een wolk van tule. (Tule is eigenlijk gewoon gaas, maar dat is voor
een bruidsjapon een te gewoon woord.)
Het ziet er
vertederend uit temeer omdat ze allebei niet meer de jongste zijn.
Allerlei
gedachten gaan door mijn hoofd. Zo van dat ze elkaar op latere leeftijd tegen
het lijf liepen, net toen ze er allebei niet meer op rekende ooit nog de ware
te zullen vinden..
Als ik ze
zo mijmerend nakijk zie ik opeens iets geks… Uit de op een kier staande achterbak
steekt een vrouwenbeen, het bloed sijpelt van haar dij in een hooggehakte
schoen. Ernaast piept bovendien óók nog een
mannenbeen naar buiten, eveneens met bloedvlekken op de nette grijze broek.
De
alarmbellen rinkelen in mijn hoofd maar niks 112: mijn speurneus neemt het
onmiddellijk over. Als een gek peddel ik er in de hoogste versnelling
achteraan. Nog geen idee wat ik ga doen als ik ze inhaal. Als net buiten het
dorp de brug opengaat trapt de bestuurder op de rem en stap ik haastig af.
Buitenadem kijk ik wat er nou eigenlijk aan de hand is. Potverdikke, het zijn
gewoon de benen van etalagepoppen! Mijn speurneus trekt zich teleurgesteld
terug. Ik snap er niks van.
Maar dan krijg
ik opeens visioenen van akelige
scheidingen en ex-geliefden die op deze heugelijke trouwdag zogenaamd voor altijd
verdwijnen. Grappig bedoeld, maar ik vind het erg luguber en macaber, een
beetje griezelig ook. En vooral niet zo netjes.
Ik kijk de
trouwauto na en denk: “Op weg naar de tweede leg!”
Maar eigenlijk moet ik daar niet
aan denken...
*(True Story)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
:)