Dagje uit...

“Jongens, we gaan met de boot naar Cádiz!” ZIP, ZIP, ZIP… Nummer 1, 2 en 3 staan al in de startblokken. De laatste informeert nog even angstig:  “Toeter?” en haar onderlipje begint vervaarlijk te trillen. De vorige keer klapte ze haast overboord van schrik tijdens dit oorverdovende vertreksignaal. Maar haar ondernemingslust en het vooruitzicht van vissen in de haven, al dan niet gefrituurd, winnen het van de angst.
Iets minder ZIP zal je daar nummer 4 hebben. Net als het schildpadje uit Disney ’s  Sneeuwwitje hobbelt ie meestal achter de feiten aan, precies op tijd voor het eind van de pret…  

Kijk, dat is ook zo lekker van in Andalucía wonen. ’t Is altijd klaar-voor-de-start-af qua voorbereiding. Niemand een jas aan want hier geen koude randjes aan de wind. Petten en zonnebrillen zijn cool, die doen ze zelf wel op. Dus een fles zonnebrand, een luier en klaar ben je. Het is werkelijk een aanrader!
 
Wat een genoegen! In El Puerto ligt el Vaporcito al te wachten, de loopplank uitgelegd voor de passagiers, waarvan het gros echt geen toerist is maar dagjesmensen, zoals wij en schoolklasjes op excursie. Het stokoude mannetje knipt de kaartjes. En dan, altijd onverwacht, die vermaledijde toeter.. Langzaam glijdt de boot de haven uit. We wijzen om de beurt: ”Kijk Puerto Sherry, ons strandje, zie je ons huis??” Het licht over het open water verrast me iedere keer weer. Costa de la Luz, met recht! 

Dan storten de Spaanse schoolkinderen zich massaal op ons nageslacht. De lindos, monos, guapos en vooral todos iguales vliegen je om de oren. De oudsten brengen hun Spaanse vieze woordenkennis naar het volgende level en de jongste twee rollen misselijk van de chips, zonnepitten en kleffe blijken van genegenheid van boord. Je hebt er geen kind aan.. 

Op de een of andere manier zijn de winkels altijd dicht als wij in Cádiz zijn. Wel zo rustig. We slenteren door de ‘dunne’ straatjes, waar mama zo dol op is, bezoeken de Kathedraal, drinken cafe con leche en eten een ijsje op het grote plein. “Cádiz is de oudste stad van Europa jongens!” “Ja, dát weten we nu wel, trouwens dat zeggen de Spanjaarden wel, maar daar zijn de meningen over verdeeld.” Hoe komen ze dáár nou weer bij? Zo leer je nog eens wat. 

Tijd om het beloofde visje te gaan eten. Mijn omnibusvullende klaagliederen over de eetgewoontes van nummer 1, 2, 3 (nr. 4 is een allesetende olijfoliebaby) zijn hier in Spanje verstomd. Alles wat vis heet wordt tot de laatste graat verslonden. Wat hou ik toch van dit land! 

In de verte klinkt de toeter, dat wordt weer rennen…verveelt nooit, dit uitje.